Deze week hebben ook vier lieve kanjers van vriendinnetjes iets te vertellen over mijn Afvalrace en hoe dat zij hier samen met mij in staan en dit samen met mij beleven.
Mijn goude oude beste vriendinnetje Cecileke, twee nieuwe kanjers Jenneke en Sofie die ik tijdens De Afvalrace heb mogen ontmoeten en mijn fijne collega en vriendin Ankie!
En het is geweldig om te lezen dat ook zij de nieuwe Wendy eigenlijk ook gewoon kei leuk vinden, net als mij!
Super bedankt voor jullie lieve stukjes en zonder jullie zou het allemaal een stuk zwaarder zijn.
Mijn goude oude beste vriendinnetje Cecileke
Cecileke is mijn beste vriendinnetje. Beide zijn we wel van het lekker decadent buiten de deur afspreken in een restaurant voor een lunch, diner of borrel. En… dat doen we dan ook nog steeds. We hebben de afspraak dat we elkaar tussen al mijn drukte van het sporten door minimaal één keer in de twee weken treffen om deze traditie in stand te houden, maar dan wel wat verantwoorder door een weldoordachte restaurant keuze.
Cecileke en ik raken nooit uitgepraat, en tegenwoordig al helemaal niet meer. Ik vertel haar namelijk ook alles, misschien wel tot vervelends toe, over mijn sport ervaringen en frustraties en ook Cecileke heeft de sportsmaak te pakken en deelt al haar fijne en minder fijne sportmomenten. Naast alles wat we elkaar altijd al te vertellen hadden, en toen raakten we al niet uitgesproken. Wel fijn om te weten dat juist mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat er nog steeds voor me is. En haar beeld van mij is niet eens veranderd.
Wendy ken ik als een powervrouw:
- Ze staat voor iedereen klaar
- Is recht toe recht aan
- Gaat voor de volle 100%
Met de Afvalrace kwam daar nog een dosis doorzettingsvermogen bij. Ongekend hoe ze dag in dag uit, weer of geen weer, gaat sporten. Ik weet dat het niet altijd makkelijk is en juist daarom is het zo ontzettend knap om te zien hoe trouw ze aan zichzelf blijft.
Wendy is verder iemand die super enthousiast is. We zouden samen voor de 5 kilometer gaan met de Singelloop, maar Eric stak daar stokje voor: “Nee Wendy kan de 10 kilometer wel.” Wendy probeerde me subtiel, heel subtiel over te halen om dat dan toch ook maar door te laten gaan, zodat we toch nog samen over die finish kunnen. Het bizarre is dat ik, na haar keihard te hebben uitgelachen, Eric kwalijk te hebben genomen dat hij ONS doel had afgepakt, heb beweerd het nooit te doen, er nu toch een inimini zacht stemmetje in mijn hoofd is ontstaan dat zegt: “Maar waarom ook niet?” Heel vervelend.
Verder stak Wendy’s enthousiasme me aan om ook maar eens van de bank te komen. Zo kon ik dat stemmetje weer even wegduwen. Mijn man hebben als goede voornemen om elkaar te motiveren om twee keer per week te sporten. So far, so good, met dank aan Wendy.
Wendy motiveert mensen en heeft nog steeds alle mooie eigenschappen die ze hiervoor ook al had. Ik kan nog veel meer vertellen, maar het komt allemaal op het volgende neer: Wendy is een powervrouw!
Gloed nieuwe, niet meer weg te denken Jenneke
Jenneke is een gloednieuwe vriendin. Gloednieuw is alleen nieuw als het gaat om hoe lang we elkaar kennen. Namelijk pas net. Tijdens een kookworkshop georganiseerd voor De Afvalrace ontmoette ik haar. Deze nieuwe vriendschap voelt inmiddels al als heel oud, lang en zo diep dat het dus voelt of we elkaar al jaren kennen.
Ik kan Jenneke echt niet meer wegdenken uit mijn leven. Wat een enorm fijn en lief mens. Zo sterk en zo krachtig. In onze drukke schema’s zien we elkaar niet vaak, maar er gaat geen dag voorbij zonder elkaar even geApp’t te hebben. Wat ik het meest waardeer aan Jenneke is haar eerlijkheid en openheid, dat is namelijk wat ik ook graag aan mensen geef.
Jenneke en ik kunnen samen lachen, huilen, keuzes maken, vallen en opstaan. De fijnste momenten met Jenneke, elkaar even zien door alle drukte heen. Zoals bijvoorbeeld in de bios. Elkaar even knuffelen na al het App´en. En zo enorm irritant door de film heen kletsen dat het ons verbaasd dat er geen ssssssht uit alle hoeken geroepen werd. Dankbaar dat ik Jenneke heb mogen leren kennen.
En dat is wederzijds!
Toen ik Wendy gekscherend tegenkwam binnen de community van EDJ Sports een paar maanden geleden dacht ik: “Wow, wat een leuk mens is dat.” Vriendschap ontwikkelde zich in een razend tempo en inmiddels zijn we zo connected dat ik me niet voor kan stellen dat ze niet meer in mijn leven is.
Wat ik graag met je wil delen is dat ik weet hoe heftig het proces is waar Wendy in beweegt. Ik doe eenzelfde soort traject, achter de schermen van publiciteit weliswaar. Hoewel onze vriendschap zich eigenlijk vooral buiten de ‘muren’ van de afvalrace afspeelt weet ik wat ze voelt, niet altijd natuurlijk, maar ik snap het.
Ja, het combineren van de afvalrace met een sociaal leven is soms wat ingewikkeld. Keuzes maken vóór jezelf, niemand te kort willen doen en tegelijkertijd keihard dwars door je eigen comfortzone heen moeten, elke dag opnieuw. Probeer dat maar eens met perfecte souplesse te handelen.
Ik zie Wendy niet iemand die zich anders voordoet dan ze is. Ik zie Wendy zoals ze wil zijn, omdat ze daarvoor gekozen heeft. Een intens mooi mens met een gouden hart die vanuit haar tenen doet wat ze moet doen om te worden wie ze wil zijn. Iemand die wél de ballen heeft om te werken aan zichzelf. Iemand die de confrontatie aangaat en door het stof kruipt, weer opstaat en verder gaat. Kracht, commitment en met een aanstekelijke lach!
Het kost tijd, veel tijd. Energie, heel veel energie. En dat ze ondanks alles, altijd voor mij klaarstaat…wow.
En ik maak een diepe buiging voor haar. Doe je met me mee? Gewoon om haar te laten zien hoe trots we op haar zijn. Op de manier waarop ze er dwars doorheen gaat, loslaat en soms verliest. Hoe ze valt en weer opstaat en de confrontatie aangaat met zichzelf, omdat ze maar 1 doel heeft: Worden wie ze wil zijn.
En dat hè? Is het mooiste gevoel on earth!
Mijn sportvriendinnetje Sofie
Ook Sofie is een nieuwkomer. Nu ik inmiddels tot het meubilair hoor van de sportschool, waar ik te vinden ben op de momenten dat ik niet sport bij mijn Personal trainer Eric, leer je ook daar nieuwe mensen kennen met een zelfde passie. Zoals lieve Sofie. Een bijzondere verschijning omdat Sofie er altijd is en net als mij ook wel echt meubelstuk genoemd kan worden.
Samen met Sofie doe ik mee aan lessen BodyPump en BodyBalance en delen we van alles met elkaar.
Sofie en ik zijn “Warriors”, om in BodyBalance termen te spreken. Beide volop aan het strijden voor een lichaam waarin we kunnen zijn wie we graag willen zijn. Ik door juist kilo’s kwijt te raken en zij door hopelijk juist kilo’s aan te komen. Tegenpolen zou je zeggen, ik noem het liever verbondenheid. Samen staan we sterk!
Ik ken Wendy uit de lessen bodypump. Ze voegde me toe op facebook, ik haakte in op een plank-challenge foto en onze liefde was geboren. In het begin nog een beetje op afstand met een handkusje tijdens de groepslessen en een conceptuele koffieafspraak, maar nadat we eindelijk nummers hadden uitgewisseld waren we los. Het voelde vanaf het begin heel vertrouwd en gezellig, en ik geloof dat het eerste wat ik haar appte was “Jij wordt mijn nieuwe bff, denk ik – smileyface”.
Wendy is een vrolijke spring in het veld, die erg goed is in het opfleuren van een kamer die ze betreedt. Ze heeft oog voor anderen en schroomt niet om affectie te tonen. Een eigenschap die, zelfs in het behouden Nederland, hoog wordt gewaardeerd, maar weinig wordt gedeeld. Helaas moet Wendy er ook een hoge prijs voor betalen en vergeet ze soms aan zichzelf te denken.. De negatieve spiraal die dit heeft opgeleverd leert ze nu – dankzij de afvalrace – te doorbreken. En daarin vinden wij elkaar in vol enthousiasme.
Ookal zijn onze uitgangspunten twee uitersten van het spectrum, ons doel is hetzelfde: tevreden zijn met ons lijf, je goed voelen in je lichaam en kunnen doen wat je wil met een body waar je zelf voor kiest en aan werkt. Het is superfijn om elkaar daarin te stimuleren, en te bemoedigen met een regelmatige kop thee of een squat-rol, om dat gewicht nog een beetje op te hogen, zonder last van je wervels te krijgen. Ons contact strekt zich ook op andere vlakken verder uit, en dingen waar we tegenaan lopen blijken bestwel overeen te komen. Misschien heeft het iets met overeenkomstige persoonlijkheden te maken. 😉
Ik hoop dat ze de komende maanden blijft leren dat het oké is om tijd voor jezelf te maken, voor jezelf te kiezen en dat ze er mag zijn. Dat bewegen helpt en yoga je hoofd leeg maakt. En hopelijk blijven wij nog jaren samen sporten. Tot we de tweehonderdste release van de bodypump ook meemaken en als gezellige oma’s in de pilatesles eindigen.
Stepsbuffies say ‘ajeto’!
En mijn lieve collega en vriendin Ankie
Ankie en ik werken nu bijna twee jaar samen in hetzelfde team en in die twee jaar is er een geweldige band tussen ons gegroeid. We delen lief en leed met elkaar. We nemen elkaar iedere pauze mee om lekker samen wat te drinken, gezond te lunchen en natuurlijk te kletsen.
Wat zo leuk is aan Ankie is dat ze net als mij in een krimpfase zit, Ankie is inmiddels ook al ruim 30 kilo kwijt. Dus we begrijpen elkaar dan ook echt door en door. We steunen elkaar tijdens onze lichamelijke metamorfoses. Fijn om op het werk zo’n top collega te mogen hebben!
Na de grote vakantie kwam Wendy op school. In een vergadering kwam ze met de mededeling dat ze zich had aangemeld voor De Afvalrace. Ze vroeg ook om ondersteuning van ons collega’s. Net als Wendy kamp ik al bijna heel mijn leven met mijn gewicht, dus ik begreep Wendy echt heel goed. Zij begon langzaam aan met sporten en gezonder eten, voordat ze wist dat ze mocht deelnemen. Ze had de knop al omgezet. Toen ze uitgekozen was om mee te doen, was ze als de dolle zo blij. Ik denk dat ik het misschien wel als een van de eerste wist. Ze was zo blij.
Wat is ze als een speer aan zichzelf gaan werken. Ze maakt van allerlei veranderingen door en dan bedoel ik niet alleen lichamelijk. Ook op persoonlijk en emotioneel vlak gaat ze soms door een rollercoaster. Dat is het natuurlijk ook. Een achtbaan, waar voorlopig nog geen einde aankomt. Wendy is stoer, gemotiveerd en stimuleert anderen om bewuster te worden. Zelf heb ik in augustus een GBP gehad en ben daarna ook fanatiek aan het sporten geslagen.
Voorheen deed ik dat eigenlijk niet. Wendy stimuleert mij ook om door te zetten. Na het herstel mocht ik beginnen met sporten en ben dat toen ook gaan doen. Ik, die nooit fietste, zat nu op de hometrainer. Ik had een doel en dat was 10km fietsen onder de 30 minuten. Daar heeft ze ook zo in mee geleefd en gezegd dat ga jij redden. Ik heb het gered. Wat was ik blij met deze mijlpaal voor mij. Wendy is een inspiratiebron voor velen denk ik. Ze ziet er zoveel vitaler, gezonder en blijer uit. Geen snoepjes en koekjes meer mee naar kantoor, maar gezonde tussendoortjes, die ze dan graag deelt met collega’s. Wij voeren geen afvalstrijd samen. Het maakt ons niet uit wie op dat moment het meeste af is gevallen. Wij gunnen elkaar onze successen.
Ik ben trots op wat Wendy bereikt heeft en weet zeker dat ze het vol gaat houden, na de afvalrace. En anders ben ik er nog om haar dan te ondersteunen en te zeggen; “Kom op Wen, je kunt het!”.
Je bent een fijne collega, een fijn mens en een fijne vriendin.
Wendy, ik ben super trots op je.
En p.s. ik ga met je mee naar de bootcamp op 19 februari.
( Zo nu het op papier staat kan ik niet meer terug…)
