En daar was dan het moment waar ik stiekem al weken naar aan het toeleven was. De bootcamp bij Decathlon Breda. Wat een opkomst. Zoveel mensen bij elkaar die lekker aan het sporten waren.
Uiteraard vond ik zo mijn momenten om de kantjes er vanaf te lopen…., en zeg nou zelf…., lopen is beweging en beweging is goed!
Helaas kon Gwen er niet bij zijn. Ze baalde er zelf ook enorm van, maar helaas. Ik begreep ook wel dat werk, dus inkomen op sommige momenten voor gaan. Daar kan ik alleen maar begrip voor hebben, want hoe je het ook wend of keer…., uiteindelijk doe je pas mee in de grote mensenwereld als je zelf geld binnen brengt! Om 09.33 uur was ik aanwezig op het terrein van Decathlon. Precies op tijd dus. Al snel kwamen Wilfried en Loes binnen lopen. Dat is de broer van mijn zwager…, wat tof dat hij zich had opgegeven! Helemaal vanuit het verre ‘over de sloot plaatsje’ dat ik even kwijt ben. Snel waren we compleet. Met Frank, Robert, Stijn, Fleur, Marieke, Jolande, Jos, Wilfried, Mathias, Marieke en ikzelf kon voor ons de dag beginnen. Ik kreeg van Gwen een appje met de vraag of ik van Kokos hield….., en ik dacht: ‘Nee…., maf…, en trouwens wat kan jou dat boeien!’ Maar ik heb alleen maar: ‘Kokos? Nee joh, jij?’ geantwoord. ‘Ja heerlijk, wat wel? Vanille?’ volgde daarop. ‘ja!’ ‘Succes zo.’ ‘Tnx.’ Niet bij stilgestaan te hebben dat Gwen vol verrassingen zit, stond ze ineens blij voor m’n neus met een SMOOTHIEEEE!!! [Meer bootcamp foto’s in de blog van Wendy]
Wauw….., wat een leuke verrassing. En hij smaakte heerlijk. Hierna kon de dag beginnen. Na wat oefeningen met de kettlebell mocht onze club gaan voetballen. Wat een genot en wat was dat LANG geleden. In het seizoen dat Mathias geboren zou worden ben ik gestopt met voetballen en dit jaar wordt Mathias 6. Dus reken zelf maar uit hoelang ik al gestopt ben…., inderdaad al 6 jaar, maar goed! Hierna mochten we oefeningen met de TRX gaan doen. Hierbij moet ik even de omschrijving van mede afvalracer Chris gebruiken: ( een soort cable-machine maar dan zonder de machine… Het lijkt van een afstand op een T-vormige spanband met handvatten, en dat is niet neerbuigend bedoeld, maar ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten omschrijven ) En hier begon mijn moment van verveling. Ik ben ooit tijdens oefeningen zo hard onderuit gegaan dat ik het stiekem niet meer durf, maar dat ga ik tegen niemand zeggen natuurlijk.
Dus ik ging wat kletsen met mijn vrienden en familie om maar onder die oefeningen uit te komen. Ik moet zeggen dat het me aardig is gelukt. Helaas voor mij was Gwen ook nog aanwezig op het terrein en die heeft alles zo eens van een afstandje bekeken…., toen ik haar druk kletsend en wijzend zag staan bij m’n vrouw wist ik dat het wel eens een heel zwaar weekje kon gaan worden!
Als een malle
Maandagavond hebben we een keer vroeg getraind. En na alles wat Gwen voor mij doet en laat vond ik wel dat ik iets terug mocht doen voor haar. Ze kon ze die avond toch nog mee op een afspraak ipv mij te trainen. Waar ik had verwacht dat ze me zou afbeulen viel het eigenlijk wel mee. We hebben op de baan onze rondjes gemaakt. Soms hardlopend, soms hard lopend, soms springend en soms wandelend en kletsend. Op een gegeven moment zegt Gwen: ‘Nu gaan we hardlopen en bij iedere JA versnel je even.’ Na een keer of 3 was ik al helemaal KAPOT. : ‘ja, zegt Gwen…, ik heb toch niet gezegd dat je als een malle tekeer moet gaan, alleen wat versnellen. ‘ Ze gaf aan dat ze wel van me verwacht had dat ik heel langzaam zou starten met hardlopen, zodat ik maar een klein beetje hoefde te versnellen…., ze kent me inmiddels, maar ik was te fanatiek ineens! Ja sorry…., dat kwam voor mij ook als een verrassing…., zomaar ineens fanatiek aan het hardlopen…., het moet niet gekker worden.
Met een scheef ook zag ik Gwen al meerdere malen kijken naar de kangoojump trainers. Haar ogen begonnen helemaal te glimmen bij het idee dat wij een rondje zouden kangoojumpen, maar er was nog niets gevraagd. Toen we onze ronde hadden afgemaakt raakte we in gesprek met een van de twee mensen waarvan wij denken dat zij de trainers zijn. We hebben ze wel eens vaker gezien op maandagen en zo kwam de man met de kangooschoenen al snel vragen om onze maten. Wat een maf moment, want ik wilde helemaal niet, maar voor ik het wist stond ik te stuiteren als een bejaarde kangaroe met ADHD en snufje LSD. Ook Gwen ging als een stuiterballetje over de baan. Er schijnt beeldmateriaal te zijn, maar dat zal ik vakkundig laten verdwijnen.
Ik was ook ooit 16
De woensdagavond training laat ik maar even voor wat hij was. De challenge wil ik kort belichten: ‘NIET LEUK!’ Dat was het! Gwen….., doe er wat mee!! Vrijdagmiddag werd ik gebeld door mijn trainingsmaatje Maud. Inmiddels trainen we al bijna 5 maanden samen en eerlijk…….., tis een lieverd. Op woensdag avond komen alle meisjes problemen van kinderen van 16 voorbij…., maar hey…., ik was ooit ook 16! Dus ik luister het wat aan en geef haar soms welgemeend advies…., wat ze er mee doet zal me worst wezen, maar dan ben ik het in ieder geval kwijt. Kortom we hebben het goed met haar voor. Wat Maud dus te vertellen had was blijkbaar belangrijk genoeg om het met me te delen en ze heeft nog maar gelijk. Ze traint iedere woensdag fanatiek ( haar kaakspieren van het praten en het lachen) en is een doorzetter. We coachen elkaar en komen zo samen tot goeie prestaties. Hyperdepieper tijdens het telefoongesprek wist ze me te melden dat ze ‘de weddenschap/ afspraak/ deal’ met Gwen had gehaald. En dat zo vlak voor Carnaval. Wat een prestatie. Ze is goed bezig, die Maud!
Aankomende week heb ik vakantie. Opknappen, uitrusten, snoeien, schoonmaken, poetsen…., ik houd mezelf wel bezig. En ow ja…., een blog schrijven voor het komende weekend!
