Vroeger, toen de dieren nog spraken, hadden we thuis ook poezen. Twee schattige luiwammesen, genaamd Beauke en Tigi. Onze dagen stonden in schril contrast met het prinsessenleven dat deze twee tijgertjes zich hadden toe ge-eigend . Hun enige activiteit bestond erin vier x per dag gapend van de zachte lederen bank naar de voederbak te trippelen om daarna doodmoe terug op de sofa te ploffen.
En wie denkt dat deze kleine opdondertjes genoegen namen met een bakje kattenbrokken heeft het mis. Op hun boodschappenlijstje stonden verse gourmet bakjes konijn, kuipjes met verse zalm en potjes kalfsvlees. Terwijl wij het moesten doen met een aangebrande aardappel en een goedkope worst, waren onze snoezepoezen druk bezig de laatste restjes van hun vierde driesterrenmaaltijd op te likken.
Hoe komen ze er toch altijd mee weg? In de grote mensenwereld zouden we dergelijk asociaal en lui gedrag niet belonen met een leventje in Luilekkerland. Welke magische onzichtbare krachten deze pluizige wolfjes in schapevacht op ons afvuren is voor mij nog steeds een groot raadsel. We praten tegen ze alsof het onze grote broer of zus is. We vertrouwen ze onze diepste geheimen toe. We wensen hun drie kwartier slaapwel voor we zelf ons bed induiken. Een weekloon gaat op aan culinaire verwennerij.
Neen, ik hou niet van poezen.Ooit heb ik eens een uur in Tigi haar ogen gekeken, wachtend op een ‘dank je wel’, maar het kwam niet. Een vruchteloze poging haar mee te nemen naar een dierendokter-stemcoach was ook geen succes. Maar toen ik op een middag wakker werd na een avondje Beyerd en een zware ‘Duvel kater’ en Tigi op mijn oor voelde knabbelen, zag ik plots het licht.
Misschien waren Beauke en Tigi de slechtste nog niet. Ze geven liefde op hún manier. Omdat ze zich moeilijker kunnen uitdrukken dan een mens. Een troostend likje op de kin als je het wat moeilijk hebt of verdrietig bent. Om je te bedanken voor dit prinsessenleventje dat ze in dit warme gezin leiden. Hun leven is kort. Maar ook in onze mensenwereld zien we soms poesachtige vrienden of familieleden. Zij die ons heel graag zien en van ons houden maar moeite hebben om de liefde uit te drukken. Aan deze mensen is mijn kerstboodschap: pak uw geliefden onder de kerstboom eens stevig vast, geef ze een knuffel en zeg hoeveel je van hen houdt. Wij kunnen het namelijk wél maar ook ons leven is kort.
Sinds december 2015 is Gert freelance redacteur en columnist voor Breda Nieuws.
