Oud en alleen…Pogingen te wandelen

Foto: Linda Jansen

Momenteel ben ik aan het lezen in het boek ‘Pogingen iets van het leven te maken’, van Hendrik Groen. Beetje laat, want het boek is al meer dan 170.000 keer verkocht en won al, als kers op de taart, de NS-publieksprijs.

Zucht….daar ben ik dan toch echt stiekem een beetje vriendschappelijk jaloers op. Maar…. wat niet is, kan zeker nog komen, want per slot van rekening ben ik nog lang geen 83 ¼ jaar oud. Wat dat aan gaat hoef ik zelfs niet eens op te schieten.

Best typisch dat ik dit boek begin te lezen in waarschijnlijk toch alvast één van de koudste vries-weken die 2017 zal kennen. Want voor hetzelfde geld, was ik er in de zomer aan begonnen en dan had ik me zomaar veel minder kunnen voorstellen bij het wel en wee van de oudjes. Over dat ze zo balen van de sneeuw en gladheid. En wat een moeite het kost om 500 meter te lopen zonder te pauzeren op een bankje. Over dat genieten op je oude dag geen verre reizen maken betekent, maar de dag zonder kleerscheuren doorkomen, liefst met een koekje en thee. Eigenlijk best gek, want wij zijn heel ons leven hard bezig toe te werken naar die oude dag. Zodat we het dan goed hebben, het “voor elkaar hebben”, en van alles kunnen ondernemen.

Dit zet me dus al langer aan het denken, maar met de woorden van Hendrik Groen in mijn hoofd kan ik het allemaal nog beter visualiseren. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik deze week alleen al vier(!!!) oudjes gezien heb die problemen ondervonden van de gladheid of opstaande stoeptegels. De eerste was een man die de hoge afstap van het rommelige trottoir naar de straat niet durfde te maken, bang om uit te glijden.

Oude lefgozers op pad in Breda…

Daarna een bejaarde op de parkeerplaats van de Formido. Hij was uitgegleden over de kinderkopjes bij het instappen van zijn autootje. Zijn voet lag akelig achter zijn voorwiel, en de auto bleek niet op de handrem, waardoor deze achteruit bolde en zijn voet beklemde. Was nog best spannend…

Bij deze oude meneertjes schoten we vriendelijk te hulp, en na zo’n daad voel je jezelf opslag een beter mens. Een krakkemikkige ‘dankjewel’, is eigenlijk best veel waard.

Later in de week, kwam ik uit op een oudere man die klaarblijkelijk gestruikeld was bij een zebrapad. Hij had daar te zien aan de zakdoek die hij tegen zijn gezicht hield een flinke bloedneus aan overgehouden en wie weet nog meer. Het ambulance personeel was hem nog aan het controleren op overige kwetsuren.

Op diezelfde dag stopte er op de hoek van de Nassausingel ook een ambulance. Toen ik daar voorbij liep, zag ik dat er inmiddels een mager oudje op de brancard lag, hulpeloos onder een deken met een zuurstofmaskertje op.

In elk van deze oudjes zag ik dus een Hendrik Groen. Wat een lef hadden ze eigenlijk allemaal toch gehad om de kou van deze week te trotseren, terwijl je alle zeilen moet bijzetten om je broze lichaam en botten nog warm gestookt te krijgen. En je jezelf steeds moet blijven concentreren op het moeizaam optillen van je benen en afwikkelen, zo ver dat nog gaat van je voeten. Misschien lopen ze inderdaad ook nog wel met een volle luier aan. Nooit bij stilgestaan eigenlijk, of misschien wilden ze juist een stapje bijzetten omdat ze plots aandrang voelden en vervolgens struikelden over één van de vele opstaande stoeptegels die Breda rijk is. Wat zei ik ook alweer? Goeie, mooie ouwe dag?

Nu geloof ik stellig dat deze vier oudjes niet de enige waren met een valpartij in Breda. Zou wel heel toevallig zijn dat ik op alle uitglijers in Breda kom uitgelopen.

Oud en alleen, verdient respect…

Wat me wel opviel is dat ze allemaal alleen op stap waren. Logisch, want ook dat lees ik in het boek, hun clubje vrienden en familie dunt in een rap tempo uit. Waar het op neer komt is dat ik me heb voorgenomen om wat geduldiger te zijn en deze mensen vaker een helpende hand uit te steken. Geduldig te wachten wanneer ze het mandje van hun rollator inladen bij de kassa. En vooral te behandelen als volwassen weldenkende mensen, ook al horen ze niet meer zo goed. Of vergeten ze wel eens wat.

Tenslotte is dit de generatie die de oorlog heeft meegemaakt, ze verdienen respect, tijd en zorg. Veel meer dan dat ze nu krijgen. Voor wie nog niet overtuigd is? Kan ik het boek van Hendrik Groen van harte aanraden.

PS

Deze blogumn gaat niet over de babyboomers hé…..die komen later nog eens uitgebreid aan bod! Dan gaat het gas er op.

Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website]. 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen