Sinds twee en een halve week ben ik negenendertig. Mijn laatste jaar als dertiger en dat geeft stof tot nadenken.
Toen ik negenentwintig was vond ik het verschrikkelijk om dertig te worden. Alsof ik de grens van jong naar oud over zou gaan, exact op die dag. Tot mijn grote opluchting voelde de dag dat ik dertig werd niet anders dan de dag ervoor en was mijn spiegelbeeld niet ineens ernstig verouderd ofzo.
Nu negen jaar later zou je vermoeden dat ik er wederom tegenop zie om veertig te worden, tenslotte mogen we wel concluderen dat het nu toch écht afgelopen is met de jeugdigheid. Maar het ouder worden heeft zich in de loop der jaren rustig, soms even in een stroomversnelling, geïntroduceerd. Als ik nu ’s ochtends in de spiegel kijk, denk ik inmiddels wel eens ‘poehpoeh,’ hoe gaan we dat weer eens fixen. Steels kijk ik dan in de spiegel naar het gladde en gave gezichtje van mijn beginnende puberdochter naast me, die zich staat op te winden over haar wallen. Als ik antwoord: ‘waar dan?’ kijkt ze me veelbetekenend aan. Alsof ik achterlijk ben, omdat ik op haar prachtige porseleinen gezichtje toch echt geen enkele wal waarneem, of iets wat er op zou kunnen lijken. ‘Moet je je bril opzetten!’ O ja, die heb ik inmiddels ook al. Als ik dan nog durf te zeggen, ‘moet je naar mij kijken,’ kijkt ze me een licht spottend aan; ‘daar valt niks meer aan te doen mam,’ en ze gniffelt. ‘Dat is ook zo’… grinnik ik mee….en dat is ook eigenlijk helemaal niet zó erg.
Als je tegen de veertig loopt dan weet je het allemaal wel…
Maar wat ik eigenlijk wel had gedacht, is dat ik tegen mijn veertigste alles zou weten. Dat ik overal een antwoord op had en alles zou begrijpen. Maar hoe ouder ik word, hoe minder ik weet. Belachelijke uitspraak vond ik het altijd, als “oude mensen” dit riepen.
Zwevende kiezer met mijn potloodje…
Ik wist zelfs afgelopen week, tot vijf minuten van te voren niet, op welke partij ik zou stemmen. Ik heb terplekke met mijn potloodje zwevend over het enorme biljet, besloten om niet op de lijsttrekker, maar op nummer vier te stemmen. Zou ik een proteststem uitbrengen of zou ik gaan voor een stem waar mijn gevoel naar uit ging? Ik heb gekozen voor het laatste. Waarom? Omdat ik altijd op mijn gevoel afga. Wat het me heeft gebracht? Geen grote rijkdom maar wel een behoorlijk mooi, soms turbulent leven en aardig wat vinkjes op mijn zogenaamde bucketlist. No worries, de lijst is lang, en ik heb dus nog veel te doen! Misschien had ik achteraf wel eens vaker een beslissing vanuit mijn verstand moeten nemen maar…tja… zo steek ik nou eenmaal niet in elkaar. Dat wíl ik ook eigenlijk helemaal niet.
Neem nou inderdaad de campagne in aanloop naar de verkiezingen, die toch op het laatste nippertje een extra impuls heeft gekregen door de diplomatieke ruzie tussen Nederland en Turkije. Is de reactie van de partijen een verstandelijke (‘hee dit kan wel eens wat extra zetels opleveren als ik dit zeg’), of een gevoelsmatige. Of is dan een gevoelsmatige, direct weer een beslissing uit angst. Want als je, je ergens tegen uitspreekt is je mening tegenwoordig vaak ineens automatisch op angst gebaseerd. En daarmee maak je jezelf niet populair.
Carrière of slow living…
Zo houdt me steeds meer de inhoud van het leven bezig. Komen deze roerige tijden door de materialistische Westerse samenleving? Zouden we allemaal niet veel toleranter zijn als we collectief aan slow living gingen doen? Wordt dit de nieuwe manier van leven en zouden we er allemaal gelukkiger van worden? Ik denk het wel, maar ik weet dan weer niet of ik terug zou kunnen naar een leven zonder tv, computer mobiel enzovoort, óndanks dat ik weet dat het veel rust zou brengen in de wereld en dan kleiner…in mijn leven…
Ik dacht dus dat ik het nu allemaal wel zou weten tegen de veertig. Nou eh…not dus. Ik vraag me regelmatig af, wanneer ik het dan wel weet. Misschien wel nooit.. Is dat erg?? Ik weet het niet…hahahaha..
Wat ik dan weer wel weet…
Dat ik gisteren heerlijk in het zonnetje heb gezeten met een glas, oké een paar glaasjes witte wijn. Ik ben zelfs een beetje verbrand! Op de eerste, warmste dag van het jaar, hier in ons mooie Breda. Ik heb genoten! En ik kan er nu weer van genieten, terwijl ik dit schrijf… Schrijven, wat ik zo graag doe en waar ik mijn beroep van heb gemaakt. Ik weet wel dat dát voor mij het uitgangspunt van mijn leven moet zijn. Zo veel mogelijk mooie momentjes verzamelen en doen wat je graag doet. Dat gevoel werd extra bevestigd toen ik gisteren op het einde van deze heerlijke dag, onverwacht de overlijdensadvertentie las van iemand die ik al een hele poos uit het oog verloren was…
Hij is eigenlijk niet eens zo oud geworden…
Carpe Diem!
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website].
