Blog 5 alweer, eigenlijk nog nooit echt hoeven nadenken wat ik nou eigenlijk weer moet gaan schrijven. Iedere week gebeurt er wel iets waarvan ik denk dat dat wel leuk is om met jullie (mijn trouwe volgers) te delen.
Support van de familie
Zo vroeg Eric (de trainer, maar dat hoef ik nu niet meer te vertellen denk ik) laatst aan mij “Hoe gaan je familie en vrienden er eigenlijk mee om? Steunen ze je een beetje??”
NATUURLIJK steunen ze mij! En hoe! Een mooi voorbeeld is misschien wel dat wij vorige week het kinderfeestje van Mara hadden. Bob was de avond ervoor naar NAC geweest en had, ondanks mijn waarschuwing dat er de volgende dag tien gillende kinderen rond zouden rennen, toch de nodige biertjes op. Wat ook logisch is want áls NAC dan een keer wint, moet er toch op gedronken worden! Maar goed, zaterdagochtend, de voorbereidingen van het kinderfeestje waren in volle gang en Bob kreeg honger. En vergis je niet, dat is écht honger!
Ik stelde voor dat hij even de laatste boodschappen zou doen en dat ik ondertussen de tafel klaar zou maken zodat we even samen met z’n allen konden lunchen. Zo gezegd, zo gedaan. Tafel gezellig gedekt, beetje kletsen, Mara zenuwachtig en Luna lekker druk. Het viel me alleen wel op dat Bob, ondanks zijn grote honger, al zo snel klaar was met eten. Dus ik zei nog tegen hem “Is dat nou alles wat je eet, jij had toch zo’n honger??” “Nee, nee…dit is voldoende”, zei hij een beetje zenuwachtig en wegdraaiend. Dus ik keek hem even goed aan en had het gelijk in de gaten….”Wat heb jij bij Supermarkt gekocht??”. En ja hoor, de aap kwam uit de mouw. Vriendlief had bij de Jumbo voor zichzelf twee frikandellen broodjes gekocht, in de auto opgegeten en het doosje in de prullenbak van de parkeerplaats weggegooid! Puur zodat hij mij niet hoefde te confronteren met die lekkere broodjes. Als dat geen meeleven is!
Chips in de kast
Voor het kinderfeestje had ik twee zakken van die meegeefzakjes chips gekocht. Eigenlijk ook om mezelf te beschermen, want stel dat er chips over zou zijn, wat meestal het geval is omdat ik niets te kort wil komen, dan ligt die chips weer naar mij te roepen en dan zou ik weleens op een zwak moment in de fout kunnen gaan. Dus ik dacht, als ik nou kleine zakjes neem en ik heb zo’n moment van zwakte dan kom ik waarschijnlijk na één zo’n zakje weer wel tot bezinning.
Uiteraard hadden we na het feestje veel te veel chips over, maar die liggen netjes in de kelder en ik heb ze nog niet gehoord, dus dat gaat goed. Nu blijkt dat die zakjes chips eigenlijk helemaal geen ‘geluid’ meer konden maken….Mijn schoonvader (je weet wel, John van de kapsalon, opa Knip) kwam op een avondje op visite en heeft samen met Bob (bijna) alle zakjes chips op gegeten, onder het mom van ‘dan kan Jill in ieder geval niet de fout in gaan!!’ Nou…als dat geen meeleven is! Maar het maakt mij niet uit hoor, ik ben straks gewoon de Slankie in huis!
Kids trainen mee
In de herfstvakantie zijn mijn meiden Mara en Luna lekker meegegaan naar de trainingen. Samen een rondje hardlopen rond het voetbalveld en terwijl ik met de zware gewichten in de weer was, renden zij de trap wel vijftien keer op en af met een bal. Dat is toch ook wel een beetje genieten hoor!
Iedereen leeft met mij mee. Bij een vergadering van Leedies Oonlie (dé leukste caranavalsverening van het Bosuilendorp) wordt er alleen nog rauwkost op tafel gezet, ik heb ontzettend lieve kaartjes gekregen van vrienden, een mooie armband van een vriendin omdat de eerste maand erop zit en talloze lieve en bemoedigende woorden op facebook. Echt zo fijn! Dat houdt de moed er zeker in!
Mijn vader is ook trots op me, dat is vooral héél fijn om te horen! Op facebook zei hij dat hij alle vertrouwen in me heeft en dat hij in ‘onderhandeling’ is met een kledingsponsor, maar die wil graag eerst het eindresultaat zien! Hahaha…nou papa…”Ik zeg: ga maar hard sparen, want ik ga ervoor om mijn einddoel te behalen!”
Kennismaking met de anderen
Over sponsoren gesproken, afgelopen vrijdag was mij door Breda.nieuws.nl gevraagd naar Breda te komen om daar kennis te maken met de andere drie kandidaten van de afvalrace. Wendy, Barbara en Ianthe worden door andere trainers begeleid, maar hebben ook alle drie hun eigen doelstelling om af te vallen. We zitten dus allemaal in hetzelfde schuitje en dat kletst makkelijk. Heel leuk om die meiden te leren kennen en de ervaringen én tips met elkaar te delen.
Na ongeveer een uurtje werden we gevraagd mee te gaan naar ‘de volgende afspraak’… Dat was een verrassing voor ons. Geen idee waar we naar toe gingen. Uiteindelijk kwamen we uit bij Run2day in de Nieuwstraat. Na een warm welkom werd ons verteld dat het belangrijk is goede schoenen te dragen bij het hardlopen en de krachttrainingen en dat we allemaal een paar nieuwe schoenen aangeboden kregen door Run2Day! Was dat even een verrassing! Allemaal gingen we naar huis met goede en vooral supergave nieuwe schoenen! Run2Day, Dank je wel! Heel erg blij ermee!!
Niet zo fit helaas
Jammer genoeg ging het trainen en sporten deze week niet zo soepel en vanzelfsprekend. Met een flinke verkoudheid onder de leden voelde ik me niet fit en ging het lopen en de krachttrainingen niet zoals ik wilde. Daarbij heeft de weegschaal deze week ook geen zin om mee te werken. Geen gram eraf en dat is best pittig. Je werkt er namelijk zo hard voor en dan wil je het liefst altijd resultaat zien, maar helaas. Deze week moet ik het iets rustiger aan doen van Eric, want ook hij merkt dat mijn lijf moe is. En logisch, want van niets naar alles…daar word je moe van. Even incasseren en weer doorgaan! Volgende week het officiële weegmoment. Ik hoop zo dat ik mijn eerste doel dan gehaald heb!
Jill wordt begeleid door Eric de Jong van EDJ Sports en dit wordt mede mogelijk gemaakt door een aantal sportieve partners. Lees Jill haar blogs.
