…Als we hier binnenstappen groeten we elkaar ALTIJD. Als je dat niet doet, sturen we je gewoon terug, de deur uit en de trap af. Vervolgens loop je terug de trap op, open je opnieuw de deur en dan doe je nog een poging. We behandelen elkaar namelijk met respect.
We kijken elkaar aan als we met elkaar praten en we beoordelen niemand op uiterlijk, religie, kleding of wat dan ook. We beoordelen elkaar wel op doorzettingsvermogen. We gaan namelijk elke keer tot het uiterste. We houden hier rekening met elkaar. We leren elkaars grenzen verleggen en we leren ons doel te bereiken. Hier zorgen we ervoor dat we allemaal met een rechte rug lopen, zelfverzekerder worden en stabiel…. Oh ja en we hebben hier best een hekel aan gezichten die zich enkel richten tot hun mobiele telefoon…
Nieuwsgierig loerde ik vanuit het zijraam naar boven…
Al een paar jaar reed ik met de auto geregeld voorbij het pand waar met grote letters “Bredase Ring” op te lezen stond. Het is een mooi pand en de ring is zelfs vanaf buiten goed te zien. Stiekem vroeg ik me altijd al af “hoe het daar zou zijn, en wat voor sfeer er in een boksschool heerst. “Wat voor mensen zouden daarbinnen rondlopen, wat voor “types” zitten erop boksen?” Zijn het allemaal bikkels of aso’s. Zouden er ook meisjes boksen? Ik moet zeggen dat ik toch een tikkeltje onwennig binnenstapte de eerste keer. Onze dochter werd tijdens de proefles meteen fysiek afgedroogd en ik vroeg me af of ik haar na de eerste training huilend of kermend zou aantreffen. Maar ze vond het TOP! Ze kan inmiddels planken, springtouwen, push ups en sit ups en uiteraard boksen als de beste! Circuitjes doet ze bijna fluitend. Inmiddels ben ik ook helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen, en zit ik gemiddeld twee keer per week relaxed aan de bar (uiteraard zonder bier of wijn) van de Bredase Ring. Het is er gezellig en gemoedelijk. Iedereen is sociaal en aardig voor elkaar. O ja en behulpzaam. Hoewel ik zelf geen hond heb, staat er tegenwoordig thuis een pak hondenkoekjes in de kast. Voor Mitzy, de huiskamerhond van de Bredase Ring. De broekzakjes van onze jongste zitten steevast vol met koekjes voor Mitzy. Ze is zíjn vriendje geworden! En hij die van haar, vermoed ik zo maar.
Onbekend maakt onbemind?
Toch merk ik soms, wanneer ik vertel dat mijn kind op boksen zit, dat mijn stiekeme nieuwsgierigheid van vroeger niet wordt gedeeld, maar dat mensen soms een beetje afkeurend hun ogen opensperren. Die ogen lijken dan zonder woorden te willen zeggen; ‘so….nou….lekker agressief dan.’ Om de één of andere reden is het niet zo “in schwung” om over een boksend kind te praten, in tegenstelling tot over een hockeyende of voetballende zoon of dochter. Niks afwijzend over deze sporten trouwens, onze zoon voetbalt ook, en met super veel plezier! Maar in het geval van boksen lijkt toch een beetje het oude spreekwoord: “onbekend maakt onbemind” op te gaan.
Voor de duvel niet bang…
En dat terwijl ík de sport, en dan in dit geval specifiek de Bredase Ring, echt iedereen kan aanraden. Onze dochter zat al op paardrijden, hockey, zingen, Jiu Jitsu etcetera, maar nergens, werkelijk nergens wordt zo hard gewerkt aan fysieke als mentale kracht en uithoudingsvermogen. Nog nooit eerder zat ze zo lekker in haar vel. Fit, afgetraind en voor de duvel niet bang. Arme pa, die trouw na afloop haar bandages zit op te rollen voor de tv, maar inmiddels ook als wandelende bokszak mag fungeren. Hij loopt tegenwoordig met behoorlijk wat blauwe plekken op zijn bovenarmen… Dat is dan weer wel een dingetje. Maar jah..uh… je moet toch érgens op oefenen…
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website].
