We herdenken met Pasen dat Jezus is opgestaan uit de dood. De week ervoor, alle ellende die hij meemaakte met als dramatisch en hartverscheurend einde zijn dood aan het kruis. Elk jaar kijk ik steevast naar “The Passion.” Steeds bedenk ik me, wat kunnen mensen elkaar toch aandoen, wat zijn we hard… Alles draaide toen al…..om macht en rijkdom…. En wat maakt dat alles stuk!
Mijn eigen week anno 2017 voor Pasen was nou ook geen topper, het is natuurlijk niets in verhouding met wat Jezus destijds meemaakte maar… maandag had ik toch ook wel even een date met Pontius Pilatus die zijn handen in onschuld waste. Het was een afspraak over geld en eigenlijk ook over macht. Tsja…
Minimalisme…
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo veel meer met geld bezig en het nastreven van rijkdom. En ik merkte dat dit akkefietje van maandag, wat stamt uit het verleden, (toen ik nog wel dacht dat ik het gemaakt had, als ik een groot huis en grote auto had), me behoorlijk down maakte, en verward ook. Zo down was ik niet geweest sinds ik me ben gaan verdiepen in het minimalisme. Het gebeurde eigenlijk al een paar jaar geleden, ’s avonds laat, toen ik bijna krachteloos het wasmachinedeurtje dichtduwde en me doodmoe afvroeg; ‘Is dit het nou?’ Zwaar vermoeid ja, maar wel in een groot huis en dikke BMW X5. Ik wilde eruit…uit dat leven, maar zag geen manier hoe.
Vanaf die tijd ben ik me meer en meer gaan verdiepen in minimalisme. Ik kocht het boek ‘Ga Hosselen’, van Janine Schreurs. Hoe verder ik las, hoe meer ik mezelf herkende en een bepaald onbekend enthousiasme voelde opborrelen.
Wat is er gebeurd sinds die tijd…
We zijn kleiner gaan wonen en hebben een kleinere auto. Maar weet je, het huis is knus en de auto, tja…staat in dezelfde file als een Mercedes of BMW bijvoorbeeld een X5. Alleen, nieuwe banden of een beurt kost rijkelijk minder. Ik heb er daarom ook geen moeite mee wanneer iemand anders me voorbij blaast, zij hebben het namelijk druk. Ik heb geleerd dat bij al het moois wat je aankoopt er altijd binnen een bepaalde termijn iets mooiers en beters voor op de markt komt. De documentaire Minimalism (momenteel te zien op Netflix) houdt ons die spiegel voor. Als je ziet hoe mensen als beesten te keer gaan om “spullen” te bemachtigen, zie je ook dat deze spullen ontzettend veel ongeluk met zich mee brengen. Sinds ik anders in het leven sta heb ik wat minder te besteden, waar…. Maar ik heb twee boeken geschreven, die me op leuke plekken brengen en waardoor ik geweldige mensen ontmoet. Ik onderneem dingen die ik leuk vind. Ik heb de tijd om te zien dat ik Roodborstjes in de achtertuin heb zitten en Vlaamse Gaaien. En ik kan er voor mijn gezin zijn… Iets wat me HEEL gelukkig maakt en voldoening geeft…
Goede Vrijdag = Ziekenhuisdag…
Goede vrijdag, ik zag er als een berg tegenop. Onze dochter heeft een behoorlijke aandoening en het onvermijdelijke (een zware operatie met een lange revalidatietermijn), dringt zich steeds meer aan haar en dus ook aan ons op. Nee ze heeft Goddank niet één van de meest gevreesde ziekten en nee we lopen niet zoals Jezus met een zwaar kruis op onze rug naar de berg. Maar zodra we de draaideur van het ziekenhuis door zijn, merk ik aan mijn Spruit dat het lachen is vergaan en de spanning het overneemt. Ik voel het ook, ik laat het niet merken natuurlijk. Ik aai rustgevend over haar rug wanneer ze opstaat om dit jaar voor de zoveelste keer door de röntgen te gaan. Ik grap even later dat ik me afvraag wanneer ze zelf onderhand van al die straling licht gaat geven zodat we geen nachtlampje meer aan hoeven te doen. Stom geintje natuurlijk, toch gniffelen we erom.
Nee…ze wordt nóg niet geopereerd. Het is natuurlijk uitstel van executie maar het feit dat ze de komende twee maanden brace-loos door het leven mag doet haar humeur opklaren. Natuurlijk weet ze dat het ergste nog moet komen maar de weg ernaartoe is even acceptabel. Het voelt, hoewel tijdelijk natuurlijk, als een opluchting. Even een time out van alle pijn en slapeloze nachten. We laten de natuur zijn gang gaan en kijken dan verder.
Terwijl ik deze blogumn schrijf, hoor ik ze neuriën en zingen. Er hangt een rustige en goede sfeer in huis, merkt mijn echtgenoot op, alsof we allemaal opgelucht zijn. Ik merk het ook en kan alleen maar genieten van de plotselinge opgewektheid van mijn dochter. Uiteindelijk gaat het toch alleen om het wel en wee van de mensen waar we van houden.
Zorg daarom: “dat je altijd van mensen houdt en spullen gebruikt, en niet andersom”
Zalig Paasfeest…
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website].
