Sinds ik in Breda woon heeft de zomer buiten warmte, gezelligheid, lange avonden buiten bij kaarslicht ook een iets minder zinderende en zalige eigenschap.
Een beetje een melancholische eigenlijk. Want daar waar het hele jaar door de stad een slinger van studenten trekt, is het vanaf medio juli langzaamaan een beetje uitgestorven. Word ik normaal gesproken ’s nachts even wakker van een ballade zoals “ik heb hier een brief voor mijn moeder…”
Was het nu in de straten, diep in de nacht tijdens het reces van onze nieuwe generatie stil. En ik kan het echt weten hé, want ik heb met onze puppy best wat tijd midden in de nacht op straat doorgebracht afgelopen zomer. Voor wie geïnteresseerd is, ja dan deed hij wat… Nou ja, meestal dan…
Nee, het studentikoze verkeer, werd in de zomer verruild voor vaak grijzende dagjesmensen veelal op hun E-bikes. Zij suisden overigens in veel minder groten getale voorbij, bulderden geen smartlappen uit volle borst. Je hoorde ze ook nergens tegen aan klengelen omdat ze zigzaggend fietsten, met een flinke slok op. Of naar elkaar roepen in het holst van de nacht. Ze liepen zelden met hun fiets in de hand omdat de band lek was en je zag ze veel eerder aankomen omdat zij simpelweg wél licht op hun fiets hadden.
De studentenhuizen stonden er eenzaam en verlaten bij. Neeh, dat onkruid stond er al maar er klonk eerder muziek uit de openstaande ramen, en er werd altijd wel af en aan gesjouwd met kratten bier door de voordeur die meer open stond dan dat hij dicht was. Want het allergrootste dilemma van een echte student is natuurlijk; “Hebben we wel genoeg drank in huis,” al het andere is van ondergeschikt belang.
Zelfs op het station werd het stiller…
Ze zijn er weer…
Maar dan eindelijk is daar die laatste week van augustus. Het is alsof er een blik is opengetrokken. De nieuwe lichting is gearriveerd! Uit de trein drommen jonge mensen met zware tassen. Bij de stoplichten staat er weer een echte ouderwetse fietsers-file. De weegschaal tussen jong en oud slaat nu ver door naar jong. Er wordt weer geroepen en gelachen. Gegild en gezongen. Intro-weken, trommelen, en chillen in het Valkenberg Park. Kortom; ZE ZIJN ER WEER!!! Ik draai me in de nacht van donderdag op vrijdag met een glimlach om als ik een stel lachende meiden voorbij hoor komen op hun rammelbakken.
Het leven is weer begonnen, Breda bruist weer!!!
Daar gaat ze…
En ergens tussen dat lint met scholieren en studenten is mijn eigen meisje ook gestart met het leven als brugwuppie. Ze is nu ook een echte schakel geworden. Over een paar jaar dan….dan, hoor ik haar zingend thuiskomen en haar fiets tegen het hek aanklengelen, haar vriendinnen naroepen en lachen. En ik?? Ik draai me dan met een glimlach om…blij dat ze weer heelhuids thuis is…
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [blogumns | website].
