Linda’s Blogumn: Op de pof….

Foto: Linda

Heel…heel…lang geleden…

Ik kan me nog herinneren dat ik als kind bij de buurtsuper de boodschappen liet “opschrijven…” De kassajuffrouw schreef dan, in een blauwe multomap, op wat je had “gekocht.”

Mijn moeder kwam dan bijvoorbeeld aan het einde van de week boodschappen doen, en rekende mijn kleine boodschapjes van tussendoor dan meteen af. Zo ging dat…. Iedereen kende elkaar en wist van elkaar, dat kom toch wel goed. Het lijkt bijna een idyllisch tafereeltje waarover je ooit eens las in een oud en vergeeld boek, iets wat in de echte wereld niet voor komt….

Kan ik hier pinnen…?

Gisteren moest ik even wat donuts halen voor het verjaardagsfeestje van onze jongste, bij Asya Bakkerij aan de Epelenberg. Ik kom er sporadisch. Alleen heel soms voor baklava’s, die onze dochter zo lekker vindt en ook dus voor donuts, die onze zoon zo lekker vindt. In de haast ben ik vergeten of ik hier nu wel of niet kan pinnen. In plaats van meteen mijn bestelling op te noemen, besluit ik dus eerst maar even te vragen of ik hier inderdaad met pin kan betalen of niet. Zo niet, geen punt, Brabantplein is dichtbij en dan ga ik eerst even snel pinnen.

‘Nee mevrouw, we hebben hier geen pinautomaat, sorry.’ De vriendelijke man achter de balie kijkt me ietwat moeilijk aan alsof hij me eigenlijk niet wilt teleurstellen. ‘Geen punt, dan ga ik pinnen en kom ik dadelijk terug,’ antwoord ik hem. Terwijl ik me omdraai hoor ik iemand vanuit de bakkerij roepen; ‘Is goed…is goed…. Nu meenemen… Ik draai me om en ga ervan uit dat de man bedoelt dat ik het nú mag meenemen, en dan straks terug kan komen om te betalen… ‘Nee joh, ik ga wel even pinnen, dat is een kleine moeite…’

Neem maar mee…

‘Nee, zegt de man, neem maar mee, betalen, de volgende keer ofzo…’

Ik sta perplex, bestaat dit nog!? Deze man kent me niet, en weet niet wat, of hoeveel ik ga bestellen. Belangrijker nog, of ik ooit echt terugkom, hij geeft mij zo maar zijn vertrouwen. ‘Uh, nou dan moet je mijn naam en adres maar even opschrijven, probeer ik wat verlegen mee te denken, nadat ik mijn donutsbestelling heb doorgegeven. De man achter de balie, knikt vriendelijk terwijl hij de kleurrijke donuts netjes op een schaal sorteert.  ‘Goed zo?’ Informeert hij vriendelijk.

Het is meer dan goed zo, en ik besef dat ik in dit deel van de wijk Brabantpark al vaker terug in de tijd ben gegooid. ‘Alstublieft mevrouw.’ Ik pak het tasje vol lekkers aan en zeg; ‘vergeet je mijn naam niet op te schrijven?’ Met zijn vrije hand maakt hij een wuivend gebaar; ‘Is goed zo, komt nog weleens, oké.’

Overdonderd door de zeldzaamheid van zoveel vriendelijkheid, en vertrouwen, vraag ik me in de auto in stilte af, of het nu normaal is dat ík het zo vreemd vind dat dit soort vriendelijkheid nog bestaat. Of is het misschien abnormaal dat, met al onze uitgebreide en ingewikkelde, klantvriendelijkheids-trainingen, workshops, classes en seminars en sessies van tegenwoordig, het elders niet lukt om nog zo simpel, eerlijk en met vertrouwen, met elkaar om te gaan en te handelen.

Enfin, terwijl ik mijn auto voor ons huis parkeer, besluit ik, dat ik zijn vertrouwen in mij koester en dat ik in de toekomst nog heul veul donuts en baklava’s ga kopen bij Asya Bakkerij. Hier kan namelijk geen stempelkaart, contactloos betalen of de vraag ‘of alles naar wens was,’ tegenop…

Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [blogumns | website]. 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen