Wat er al een tijdje aan zat te komen en waar de hele wielerwereld al bang voor was, is nu eindelijk gebeurd: een wielrenner is betrapt op het gebruik van mechanische doping. Tijdens het WK-veldrijden in het Belgische Zolder van afgelopen weekend werd in een van de fietsen van de 19-jarige Belgische wielrenster Femke van den Driessche een hulpmotortje aangetroffen.
Natuurlijk wist Femke nergens van en was deze fiets niet eens van haar maar van een vriend aan wie ze hem vorig jaar had verkocht en begreep ze ook niet waarom er een motortje in zat en die vriend had de fiets alleen maar even toevallig tegen hun materiaalbus gezet en toevallig was die vriend ook even groot als zij waardoor men in de veronderstelling was dat het haar fiets was, bla, bla, bla, bla. Ja, het duurde even voor Femke en haar vader om een mooie, plausibele leugen (soort contradictio in terminis) te bedenken maar dan heb je ook wel wat. Ik ben meteen overtuigd. Arme Femke, wat een pech toch allemaal meisje!
Mechanische doping tegenover gewone doping
Bij De Wereld Draait Door (DWDD) ontstond tussen journalist Erik Dijkstra en oud-wielrenner Rob Harmeling de discussie of mechanische doping nou wel of niet erger was dan gewone doping.
Dijkstra vond het niets uitmaken omdat het toch allemaal vals spelen is. Als je echt wilt winnen, zul je nu eenmaal alles aangrijpen om dat te bereiken. Dijkstra zou het zelf ook gedaan hebben.
Harmeling daarentegen gaf aan af te haken bij dit soort mechanische dopingpraktijken. Hij vond het “not done” omdat al die wielrenners die ooit doping hebben geslikt er in elk geval nog wel gewoon hard voor hadden moeten trainen en afzien terwijl met zo’n hulpmotortje de beste recreant opeens iedereen kan kloppen. “Dan doet je lijf het (werk) niet meer.”
Ondanks dat ik het standpunt van Dijkstra begrijp, ga ik meer mee met de mening van Harmeling. Afgezien nog van het feit dat – zoals oud-wielrenner Michael Boogerd vorig jaar in DWDD over hetzelfde onderwerp al eens zei – het nogal een verschil is of je doping slikt in de wetenschap dat vrijwel iedereen in het peloton hetzelfde doet of dat je de enige (?) bent met een motortje in je fiets. Boogerd voegde hier nog wel aan toe dat als in zijn tijd iedereen met een motortje in het peloton had gereden hij dat natuurlijk ook had gedaan. Sterker nog: hij bekende uiteindelijk dat als hem zo’n motortje was aangeboden tijdens zijn carrière hij waarschijnlijk overstag was gegaan.
Precies om dat idee van een peloton vol fietsen met motortjes ben ik het met Harmeling eens, want op deze wijze is straks toch het einde zoek. Dan blijft er van de essentie van de sport niets meer over. Want is de essentie van de (top) wielrensport tenslotte niet dat je door middel van het trainen van je beenspieren en uithoudingsvermogen zo hard mogelijk gaat fietsen. Als je dat allemaal gaat vervangen door een motortje verandert de hele sport in een soort motorrijden. Dan krijg je straks een Tour de France Spartamet.
Niet de laatste mechanische dopingzondaar
Zo bezien wacht ons een vreemde toekomst waarin we kampioenen discuswerpen gaan krijgen die geen discus weggooien maar een kleine drone, kampioenen boogschieten die via een magneetconstructie altijd in de roos schieten of zeilers die Olympisch goud winnen met hun motorboten waar alleen voor de vorm nog een zeil op zit.
Zo lang als de mens bestaat, bestaat er bedrog; dus ook in de sport. Al tijdens de Olympische Spelen in 1976 in Montreal werd de Sovjet-Russische moderne vijfkamper Boris Onisjtsjenko betrapt op een vorm van mechanische doping. Onisjtsjenko bleek met een gemanipuleerde degen te schermen die steeds wanneer hij op een knopje in zijn handgreep drukte een treffer in zijn voordeel registreerde. Slim maar ook dom natuurlijk, want het gaat wel opvallen als de machine keer op keer registreert dat je je tegenstander raakt terwijl iedereen kan zien dat dat niet zo is.
Omdat alle nadelen voordelen hebben kan ik Femke van den Driessche geruststellen: ze wilde iets bijzonders presteren en dat is haar gelukt. Ze krijgt straks op Wikipedia een eervolle vermelding als de eerste wielrenner die officieel betrapt is op mechanische doping. Nog een geruststelling voor Femke: ze zal niet de laatste mechanische dopingzondaar zijn.
De affaire zet je natuurlijk aan het denken. Als een 19-jarig meisje bij een kleine sport als dames wielrennen/veldrijden waar je nou niet bepaald rijk van wordt, al bereid is om alles op het spel te zetten door zo vals te spelen (al zou ik niet gek opkijken als de waarheid tragischer blijkt te zijn door de ontdekking dat een pusherige vader de oorzaak van alle ellende was), wat moeten wij dan wel niet denken van de mannenwielerwereld waarin miljoenen euro’s omgaan en de belangen gigantisch zijn? Voor mij is dan ook niet de vraag óf mechanische doping al eens eerder is gebruikt in het mannenpeloton, maar wanneer precies en door wie.
“Bedriegen en bedrogen worden; niets komt vaker op aarde voor.” (Duits dichter Johan Gottfried Seume 1763-1810).
