Het laatste deel van de titel van deze foodblog is de slogan van Zwart zelf. Het eerste deel is inmiddels mijn eigen ervaring. Gezamenlijk lijkt het een titel van een love story. En eigenlijk vond die vanavond inderdaad plaats. Want wat hebben wij Zwart, haar personeel en geleidehonden in ons hart gesloten.
Expliciet Johanny (kortweg Joy) onze gastvrouw van vanavond en Caro (kortweg Kaatje) haar zwarte labrador die haar van en naar het werk brengt, nota bene met het openbaar vervoer. Nooit eerder heeft een restaurantbezoek ons zo geraakt…
Terug in de tijd…
Ik weet niet wat ik van Zwart moet gaan verwachten, en na een korte research op het Internet wordt ik al niet veel wijzer. De menukaart op de site, zegt een heleboel, maar eigenlijk ook weer niks. Recensies zijn zo wisselend qua inhoud dat ik er ook geen touw aan vast kan knopen. Hmmmm, het enige wat me vooraf wel duidelijk is geworden van de site en de recensies, dat dit echt een persoonlijke belevenis betreft en dat daarom natuurlijk de reacties zo wisselend zijn. Want hoe voel jij je twee uur lang in het pikkedonker? Gelukkig gaat voor ons na twee uur het licht weer aan, maar voor de meeste personeelsleden van Zwart gaat het licht nooit meer aan…. Onze nieuwsgierigheid is gewekt, hoe is het met onze zintuiglijke waarnemingen gesteld en wat is onze ervaring?
In het donker en dan…
Nou met onze overige zintuiglijke waarnemingen is het bar slecht gesteld. Wanneer we geblinddoekt zijn, starten we de avond even met een korte intro hoe het is om blind te zijn (na het spel mag de blinddoek overigens weer af). Of we even snel een puzzeltje willen leggen. Een puzzeltje met van die steeltjes, terug naar de peuterspeelzaal. We bakken er niks van, ikzelf heb twee stukjes in té grote vakjes weten te leggen, ik dacht dat het goed was. Iets wat kinderlijk eenvoudig lijkt, kan zomaar een onmogelijke klus worden als alles in je leven veranderd. Zoals bij Joy, onze gastvrouw. Zij is zeer slechtziend maar niet zo geboren. Doordat ze nog wel weet hoe alles was toen ze nog goed zag, heeft ze zich aangeleerd om alles als een plattegrond te zien (in haar gedachten weliswaar). En daarom gaan we in een korte polonaise, met onze handen op elkaars schouders en Joy voorop naar achter, de gordijnen door, en het donker in…
Geen mobiel, geen tijdsbesef…
Zorgvuldig begeleid Joy ons naar onze plaatsen in het eetgedeelte. Het valt ons meteen op dat iedereen best hard praat, we horen wat er drie tafels verder besproken wordt! Ik besef dat nu ik niks zie, waarschijnlijk de andere zintuigen het toch een beetje gaan overnemen. Dat stelt me tevreden. Ik leg mijn bestek zorgvuldig op tafel, zodat ik het terug weet te vinden en ook mijn eerste wijntje zet ik , na even geproefd te hebben, (yes, het is een Chardonnay), keurig op de hoek van de tafel tegen de muur, zodat het niet kan omvallen. Alles stal ik strategisch uit zodat ik ook niks kan omstoten (tip van Joy!). Je voelt de behoefte om je tafelgenoot aan te raken en zelfs even te checken of de mensen aan het tafeltje achter ons er nog zijn. We merken dus meteen op dat je daarmee al snel veel socialer wordt. Onze smartwatches, mobieltjes, en al het andere wat mogelijk licht kan geven, ligt in een kluisje, en dus gaan we niets zien en zijn we afgesloten van de buitenwereld, we hebben totaal geen tijdsbesef meer.
Knoflook! Ruik jij ook die knoflook!!!
Ons voorgerecht komt dan ter tafel, heel handig, bordjes met opstaande randjes. Ik ruik heel sterk knoflook, mijn tafelgenoot merkt het ook op. Worden we hier nu voor de gek gehouden? En ineens lijkt het of de knoflookgeur vrijwel helemaal verdwijnt doordat we iets totaal anders proeven, of is het nu ruiken? Een soort kaviaar van wasabi! We proeven ook rucola. Onze neus en smaakpapillen draaien overuren. Je bent helemaal geschuffeld zodra je niet op je zicht kan vertrouwen. Maar proefde ik de knoflook nu zo of rook ik hem zo, ik weet één ding, ik moet hier echt aan wennen, maar ik vind het wel super leuk. Anderzijds groeit mijn respect met de minuut voor Joy en ieder ander waarvoor het licht voorgoed uit is.
Het tussengerecht met bijpassende wijn, hmmm…. Was wat ingewikkelder om te ontcijferen maar minstens zo lekker en wederom een smaakexplosie. De rode wijn paste er perfect bij. Inmiddels raak ik mijn bestek niet meer aan, ik eet lekker alles met mijn handen, dat ziet toch niemand. Ik kan ook niet anders, want ik moet voelen waar het eten ligt. Ik hoor van onze achterburen dat ze dat ook doen.
Meest intense eetbeleving ever…
Nu hou ik op met vertellen wat we allemaal hebben gegeten. Want de eetbeleving is zo intens en vreemd en … en.. nou ja, ik zou er bladzijden vol van kunnen schrijven. Ik begrijp nu ook de wisselende recensies misschien beter. Als we namelijk een keurig opgemaakt bord zien, dan zullen we daar allemaal snel over eens zijn dat, dat er goed uitziet. Maar nu het visuele aspect wegvalt en het enkel op je smaak en geur aankomt…. Misschien is bij iemand het reukvermogen meer of minder ontwikkeld. Misschien is bij een ander het gehoor wel extreem ontwikkeld waardoor simpele geluiden ineens als storend worden ervaren.
Dineren bij Zwart is niet hetzelfde als gewoon even gaan eten bij een normaal restaurant. Het is inderdaad een beleving en ik raad iedereen deze beleving van harte aan, je moet het gewoon meegemaakt hebben! Een bezoek aan Zwart, is absoluut bucketlist waardig. En ondanks dat de naam je misschien anders doet vermoeden, loop je door alle positiviteit die medewerkers bij Zwart uitstralen, met een enorm goed gevoel de deur uit.
Als het heerlijke diner afgelopen is, vuren wij, maar ook onze medegasten, vragen af op Joy. Hoe ze dat toch allemaal doet, en hoe ze het leven ervaart;
“Ik merk dat ik wel anders in het leven ben gaan staan, de dingen veel meer waardeer, de band met mijn kinderen super hecht is, misschien wel juist daardoor. Maar anderzijds…als ik morgen naar Tokio kon vliegen om een operatie te ondergaan waardoor ik weer zou kunnen zien, pakte ik toch meteen mijn koffer.”
Na deze woorden neemt Joy ons allemaal in polonaisehouding weer terug naar het licht en ons dagelijks leven. Voor ons komt hiermee een einde aan onze blinde ervaring. We voelen allemaal een soort van saamhorigheid en diep respect voor Joy en haar lotgenoten. Kaatje, Joy haar zwarte labrador, ligt rustig te wachten tot haar baasje klaar is met werken. Want daarna is het haar beurt en brengt ze haar baasje Joy veilig, over straten, met het openbaar vervoer, naar de juiste halte, tot in haar eigen straat naar haar eigen huis….
Zwart “De mooiste beleving in het donker” is geopend:
- Woe t/m vrij: 17.45 u. t/m 23.00 u.
- Za en Zon.: 12.00 u. t/m 23.00 u.
- Ma en Dins.: gesloten
- Website: www.zwartbreda.nl
- Adres: Haven 5, Breda
Meer foodblogs
[Bleue Bar Bistro] [De Veestallen] [Jan en Alleman] [Centwitch] [Lin’s Lounge & Chocolat Bar] [Beers & Barrels] [Moeke Ginneken] [De Saeck] [Gaudim] [Puick] [Visrestaurant Blini] [Eethuys 1535]
