Albert van der Mee is een slechtziende speerwerper bij SPRINT die in 2000 (Sydney) en 2004 (Athene) heeft deelgenomen aan de Paralympics. Onlangs maakte hij deel uit van de officiële delegatie van het Nederlands Paralympisch team dat op uitnodiging van de Japanners mogelijke trainingslocaties kwam inspecteren. Hieronder zijn verslag en bevindingen aldaar.
“Eind januari werd ik door André Cats, Chef de Mission van het Nederlands Paralympisch team, gevraagd om mee te gaan naar Japan. Het reisdoel was Ureshino een plaats in de Saga provincie op het zuidelijke eiland Kyushu.
Toegankelijkheid inspecteren
De Japanners hadden aan het NOC*NSF gevraagd om een delegatie uit Nederland te sturen die in staat zou zijn om de accommodaties in en om Ureshino te inspecteren op toegankelijkheid in het algemeen en voor Paralympische sporters in het bijzonder. Het ligt in hun bedoeling om in de aanloop naar de Olympische en Paralympische spelen van 2020 (Tokyo) te dienen als trainingslocatie. André Cats heeft er voor gekozen om twee ervaringsdeskundigen mee te nemen: Reda Haouam, captain van het Nederlands rolstoelrugbyteam en mij, Albert van der Mee, als slechtziende en 2-voudig Paralympiër. Verder gingen mee Stelios Kolomvounis, trainer van het rolstoelrubyteam, als begeleider van Reda en Olga Buise, mijn vrouw, als mijn guide.
Onwezenlijk
Het is een kort maar krachtig bezoek geweest, we zijn vijf dagen weg geweest, dus 3 dagen in Japan. Het programma was zo vol gepland, dat er slechts één uur ‘free time’ was!
Meteen vanaf het vliegveld werden we ontvangen op het stadhuis bij de burgemeester, waar zo’n 80 ambtenaren ons toe stonden te klappen. Het was een onwezenlijke ervaring, die we in de volgende dagen nog vaker zouden beleven. Met onder meer een groot 9-gangen diner in een kamer gebouwd voor een keizerlijk bezoek met een keur van hoogwaardigheidsbekleders en uitmondend in een slotsessie waar de voorzitter van het organisatiecomité van ons bezoek snikkend uitsprak dat ‘hij hoopte dat hij in 2020 tijdens de Paralympics in Tokyo Albert san zou mogen aanmoedigen als hij de gouden medaille zou winnen!’, ik zei het al, onwezenlijk!
Bevindingen
We hebben veel hotels en accommodaties bezocht die over het algemeen aardig toegankelijk waren. Op visueel gebied had ik vooral problemen met lage doorgangen, ik ben een paar keer goed weggekomen. Op rolstoelgebied waren er meer problemen.
Wat we als grootste problemen zagen voor een mogelijk verblijf van Europese Paralympische/Olympische ploegen waren:
1. Het overigens voortreffelijke, Japanse eten. Een atleet gaat enkele weken voor de spelen zijn dieet niet aanpassen natuurlijk.
2. De traditionele Japanse hotelkamers. De kamers met die prachtige schuifpanelen en in de centrale ruimte een tatami (mat van gras), alleen te betreden op sokken of blote voeten. Die kamer werd elke avond verbouwd, dan werden er matten op de grond gelegd om op te slapen. Telkens wisselen van schoeisel en op de grond slapen, dat zie ik Nadine en Pieter toch niet doen een week voor de Olympische spelen van Tokyo!
Gelukkig zijn er nog vijf jaar te gaan voor de Spelen en hebben de Japanners dus nog ruim de tijd om de accommodaties waar nodig aan te passen.
Als ze over een paar jaar nog mensen nodig hebben om te komen keuren, dan houd ik me van harte aanbevolen!”