In Maleisisch Borneo leven neusapen.
De plaatselijke bevolking noemt ze Orang belanda letterlijk vertaald ‘Nederlander’
Met hun dikke neus en bolle buik lijken ze op de Nederlanders die daar in de 19e eeuw een kolonie hebben opgezet. Waarom ik u dit vertel? Ik ben op reis in Borneo.
“Doe nooit je hardloopschoenen in de vrachtbagage, maar neem ze mee of doe ze aan in het vliegtuig”. Deze tip kreeg ik van een topatlete. “Voor het geval je bagage niet aankomt, dan kan je nog wel gaan hardlopen”, verduidelijkt zij mij.
Ik ben op weg gaan Kuala Lumpur en na twee uur ben ik al helemaal murw gezeten. Mijn nieuwe Asics lopen hemels, maar ze zitten als hel. Nog maar negen uur uit te zitten. “Kom op ®n”, hoor ik vaak roepen als ik een evenement loop. Nu schreeuw ik het tegen mijzelf. Het resultaat is, dat ik niet kan slapen. De mensen om mij heen hebben er blijkbaar geen last van, want die zijn allemaal in een diepe slaap… pff zucht!
‘BAM’, ik stap uit de ‘airco’ van het vliegveld en loop tegen een muur van warmte en vocht op. Slenterend op mijn running shoes, op weg naar de bus, zweet ik als een otter.
Wat moet dat worden als ik ga hardlopen in dit klimaat?
Met een groep ben ik op reis. Veel zien, veel reizen, veel lachen en veel, heel veel zweten. En hardlopen dan?
Ja, hallo in deze hitte? No way!
Of toch? Zal ik morgen om vijf uur in de ochtend gaan hardlopen?
Dan is het al licht en is het nog niet zo warm.
Goed idee? Ja, dat zal wel gaan!
Als ik de wekker goed had gezet.
Als ik niet om 4.30 een bus zou moeten halen.
Als er een pad was geweest door de jungle zonder enge dieren.
Als er überhaupt een pad was, want we zijn er met een klein smal bootje aangekomen na
twee uur varen.
Als mijn reisgenoten mij niet voor gek hadden verklaard.
“Uw lepels liggen niet in de juiste schuif”, zegt Barbera uit Antwerpen.
“Hallo ben je wel helemaal Koekkoek”, zegt Andy wijzend naar zijn voorhoofd.
Ik kan ze eigenlijk ook geen ongelijk geven.
Ik weet het, ik ben het, een beetje verslaafd én ook maf.
Want, hardlopen bij 32 graden Celsius!? Dat gaat zelfs een Neusaap nog niet doen.
Eenmaal terug in Breda ben ik blij dat ik weer kan hardlopen.
Het Mastbos is groen en fris, gefluit van vogeltjes en gekwetter van collega-hardlopers.
“Hé stelletje snotapen, wel opletten he?!” , roept onze trainer.
Apen, ze zijn eigenlijk overal.
®n
