“Waar loop je nou zoal nog tegen aan? ”
Ik rijd naar huis en op de radio wordt een wheeler geïnterviewd.
“Nou waar ik vooral tegen aanloop……..” en de man in rolstoel praat verder.
Wat een bijzondere vraag, denk ik bij mezelf.
Intussen haal ik een bestelbus in van de Firma Beenhakker; ‘Rolstoel specialist’ staat er op het busje.
Eenmaal thuis gekomen zie ik op Facebook dat we bij SPRINT trots zijn omdat we het ‘NOS op 3 journaal’ hebben bereikt. Ze filmen op onze atletiekbaan om te zien hoe mensen met en zonder beperking samen sporten. Wheeleratleet, Raffaele Orru wordt geïnterviewd,
Mies zie ik hand in hand over de baan lopen met visueel beperkt atleet, Ingrid.
Daar weer tussendoor loopt trainer Leo met zijn hardloopgroep.
Best bijzonder eigenlijk……
Twee weken later ren ik samen met nog een heleboel andere mensen door de straten van Breda. #WingsforlifeWorldrun. Een wereldwijd hardloopevenement om geld in te zamelen voor onderzoek naar dwarslesie. Na een kilometer te hebben gelopen, hoor ik een mevrouw roepen:
“Kom op, nog een klein stukje”.
Nou ja….nog een klein stukje?
Dat bepaal ik zelf, want er zit een finishauto achter mij aan.
Dus hoe harder ik loop hoe verder ik moet.
Best bijzonder eigenlijk…
Het regent en de straffe wind komt schuin van voren. Er loopt een mevrouw met vleugeltjes op haar rug. Links van mij passeert een wheeler. Net als alle natuur rondom Breda aan mij passeert. Jeetje wat is het overal lentegroen. Een fel rood shirt met drie witte kruizen haal ik in.
“Ja, ik ben ambtenaar bij de gemeente Breda”, zegt ze.
“Zo een ambtenaar die hard loopt?”
“In privétijd natuurlijk wel”, grapt ze terug. Er staat een Hummer volgebouwd met geluidboxen aan de kant van de weg. De wind blaast de stilte weg en de VETTE beat neemt de plaats in.
“Tuut-Tuut-Boing-Boing”, de finishauto passeert mij nét voor het 20 kilometer punt in Klein Zundert. Daar is de drankpost en de bus die mij terugbrengt naar Breda!
Drankpost , Check.
Bus…………..?
Check, inderdaad geen bus.
Best bijzonder eigenlijk…
Met regen, wind en 17 graden is het al snel heel koud in de korte broek en T-shirt. Iedereen krijgt een goudkleurige overlevingsdeken van de EHBO-post en al snel staat heel Klein Zundert vol met mensen in een gouden wikkel. Na een half uur komen we gelukkig in beweging.Een processietocht, op zondag, in Klein Zundert, op weg naar de bus?
Check! Bijna goed. Op weg naar een boerenschuur.
Met honderden mensen in een gouden wikkel gaan we een boerenschuur in. Hulde aan de boer en boerin die ons laten schuilen. “Ik ben gestrand in een boerenschuur” WhatsApp ik naar vriendinnen in Breda.
Maar er is geen internetverbinding in Klein Zundert.
Best bijzonder eigenlijk…
Dus daar sta ik dan, met honderden, bikkels in een gouden wikkel, te wachten op een bus. Deze komt na een dik uur. Gelukkig kan ik met de tweede bus mee. Al moet ik wel in het gangpad staan. Via de Belgische snelweg rijden we terug naar Breda. Halverwege de tocht valt er een mevrouw flauw en moet de bus even stoppen. Als we de grote kerktoren van Breda zien, valt er nog een meneer flauw. Sommige mensen zijn toch beter in 20 kilometer hardlopen. “Iedereen zo zijn eigen handicap.” Het weer is inmiddels opgeknapt en ik ook. Want ik ben op het terras beland en daar heb ik de grootste verhalen.
Naast mij komt een meisje zitten. Ze heeft een rode Adidas sweater aan en ze zit in een rolstoel.“ Heb je ook meegedaan en ging het goed?” vraag ik.
Ze knikt, en zegt: “Het liep op rolletjes”.
Best bijzonder eigenlijk…
®n