Team SPRINTERS bij Roparun

Afgelopen weekend vond de Roparun plaats. Team SPRINTERS (met o.a. veel SPRINTleden) deed ook mee en heeft de afgelopen weken veel geld ingezameld met allerlei acties (wellicht heb je nog een stuk taart van ze gekocht?). Nu eindelijk was het moment daar.

site_ 150526_pinksterweekend_roparun

Teamcaptain Jacqueline van der Wijk brengt verslag uit!

Vrijdagavond begon het met het inruimen van de bus, ons basiskamp tijdens de run, de plek waar we het gezellig maken voor de teams die steeds op pad zijn. Alles wordt ingeladen, het eten, drinken, tafels, stoelen, slaapzakken, matjes, tassen…noem maar op.

Zaterdag om 06.45 uur zijn we vanaf SPRINT vertrokken. 2 kleine busjes met de chauffeurs die dat als hun huis hebben vanaf zaterdagochtend tot en met maandagmiddag. De grote bus met de rest van het team erin. Totaal zijn we met 25 personen op pad.
Een geweldige sfeer, iedereen was weer super gemotiveerd om aan deze ontzettend leuke, vermoeiende, geweldig avontuurlijke, inspannende, vrolijke, prachtige Roparun mee te doen.

Tussen half een en een waren we in Parijs op de startlocatie. Een groot terrein waar alle teams met hun hele hebben en houwen aankomen en na de start weer vertrekken. Dit is al een geweldige belevenis, al die teams, totaal ruim 300, die zich klaarmaken voor de Roparun, nog even een beetje relaxen, met zijn allen een pastamaaltijd eten in de grote tent op het terrein.Deze wordt bereid door vrijwilligers van de Roparun en die kunnen we als team bestellen tegen een kleine vergoeding.
Inschrijven van het team bij Nelli Cooman, de bekende atlete, die je dan veel succes wenst.

Een half uur voor de start naar de startlocatie, waar je met 5 teams tegelijk start, op zich al een feestje, leuke opzwepende muziek, leuke jongelui ook weer vrijwilligers die de teams al dansend opzwepen en aanmoedigen en dan jawel het aftellen van 10 naar 1 en goooooooooo, we zijn gestart! Daar gaat je team, een startende loper, een fietser die navigeert en de andere drie lopers ook op de fiets, want het eerste stuk is een run-bike-run van 7,6 kilometer. Dat betekent dat alle lopers 1,5 km lopen en dan op de fietst gaan.

De rest naar de grote en kleine busjes. Het kleine busjes dat bij het startende team hoort, met daarin de tweede fietser en natuurlijk de twee chauffeurs gaat naar het parcours waar zij de rest van het startende team tegenkomen.De anderen gaan naar het eerste wisselpunt dat ca.50 km verderop ligt.

Team 1 is dus onderweg, Joke en Frank M. als chauffeurs, Frank K., Jeroen, Kerstin en Valerie als lopers en Jack en Lars als fietsers.

50 km verderop vindt na ca. 4 uur de wissel plaats.
Team 2 met als lopers Chris, FrankD, Boudewijn en Niels en als fietssters Jolanda en Miranda vertrekken met de chauffeurs Ad en Ben voor hun eerste blok door de prachtige glooiende omgeving van Frankrijk, door de koolvelden, graanvelden, door kleine dorpjes…

Het team dat aankomt bij het basiskamp wordt gemasseerd door drie masseurs Anne, Caroline en Dana en krijgt iets lekkers te eten van de catering Henri, Lilian en Joep.

Na ongeveer een uur wordt het basiskamp weer opgebroken gaan de lopers en fietsers slapen, vertrekken de chauffeurs van het kleine busje alvast naar de volgende locatie en proberen daar een uiltje te knappen en dan vertrekken we met de grote bus, met dit keer twee nieuwe chauffeurs Cindy en Gert ook naar de volgende wissellocatie.

Dit gaat dag en nacht door, telkens met ca. 4 uur tussen de teamwissels. Tot we maandagmiddag op de Coolsingel met het hele team finishen. Ook weer een geweldige happening, Al die mensen die ons daar “binnenhalen” die klappen als je aankomt, weer diezelfde leuke meisjes en jongens die bij de start staan die je nu verwelkomen en ieder van ons een mooie roos geven. Nelli Cooman die je verwelkomt en naar de finish laat rennen. Geweldig!

Natuurlijk is het niet een en al feest, het is soms afzien, lopers krijgen pijntjes, worden erg moe, krijgen soms te weinig slaap en moeten dan toch weer aan het volgende blok beginnen. Fietsers hebben daar natuurlijk net zoveel last van, rijden in het stikdonker en moeten dan toch de route lezen om te zorgen dat zij niet fout rijden en daardoor een loper meer zouden laten lopen dan nodig is. Hun benen en billen gaan zeer doen na telkens 50 kilometer fietsen, die fietsers fietsen dus totaal elk ruim 250 kilometer met een snelheid van ca.11,5 kilometer per uur. steeds de loper voor of achter hen in de gaten houden, zorgen dat de loper voldoende licht krijgt, uit de wind loopt, ff harder trappen als die heuvels in Frankrijk lijken op de Mount Everest!

Maar steeds komt zo’n team toch super enthousiast weer bij het basiskamp aan.
Of het nu middenin de nacht is met daarbij ook nog regen gehad hebbende of overdag in de bloedhitte, ze blijven lachen met zijn allen.

Hieronder hoe het nu in mijn hoofd als teamcaptain is:

Ik zie lachende verhitte gezichten van lopers en fietsers die aankomen bij de wissel op bloedhete momenten, ik zie bedrempelde gezichten van lopers en fietsers die bij de brandweerkazerne in Kruibeke aankomen midden in de nacht na regen en donker en vallen en n blessure, ik zie de ogen van Valerie tijdens haar allerlaatste sprintje van deze run, ik zie Cindy manoeuvreren met die grote bus door dat veel te kleine straatje en dan schiet ik weer vreselijk in de lach als ik Caroline dan hoor vragen of dit de normale route is… Ik zie de henri, Lilian en Joep eitjes bakken, broodjes smeren, koffie zetten, tenten bouwen, heeeeeel soms was Lilian even kwijt, had ze n eigen slaaptentje gebouwd in de bus. Ik hoor snurken, zoooooo hé dat kunnen er veel! Dan zie ik Henri in de bus komen met zijn vrolijke snuit die van dat snurkconcert staat te genieten! Hij had lekker m biertje op bij de brandweermannen! Ik zie lachen, huilen, mopperen, gelukkig zijn. Ik hoor door de telefoon : we zitten op 12 km, we zitten op 5 km. Ik zie de zonsopgang in Vermand samen met Joep. Ik zie blije gezichten van Dana, Anne, Lilian en Caroline omdat het zes uur was en de Franse vriendin van Anette de sleutel kwam brengen in Vermand en we konden plassen!!!! Ik zie de ANWB die voor de derde keer het aggregaat kwam repareren. Ik zie mezelf even lekker fietsen naar n CP een paar kilometer verderop om weer te plassen!!! En dan terug samen met Caroline tegen het parcours in al die gezichten en dat commentaar! Ik zie masserende dames die dan heel tevreden of even bezorgd iets doorgeven over de conditie vd lopers en fietsers. Ik zie ……..
Mensen die film blijft maar doordraaien!
Wat n fantastisch weekend, wat een fantastisch team. Wat een geweldig avontuur!

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen