Ik geloof dat het barbecue seizoen nu dan toch echt afgesloten is, en dat we het buitenzwembad voorlopig voor de laatste keer hebben gezien dit jaar. Maar meteen vet volle bak herfst is het gelukkig ook weer niet. Het is eigenlijk heerlijk na-zomerweer, wat alle activiteiten die Breda nog te bieden heeft goed doet.
Het is heerlijk om te slenteren door de stad en de doeken die er hangen van BredaPhoto op je gemak te observeren. En ook voor Breda Barst was het heerlijk weer, wat zien was aan de massa’s mensen die al dan niet met een rieten hoedje op, lekker stonden te genieten van de live muziek….
In de afgelopen week ben ik voor de eerste keer bij een sushi-restaurant hier in Breda wezen eten (niet de eerste keer sushi natuurlijk, maar de eerste keer in dát sushi-restaurant). Samen met een goede vriendin. Ik kom er al tijden voorbij en dan denk ik steeds; daar wil ik nog eens heen! Afgelopen vrijdag was het dan dus zo ver. Eindelijk lekker bijkletsen onder het genot van een pruimenwijntje en sushi! Ik heb me voorgenomen om mijn mobiel voortaan niet meer op tafel te leggen tijdens een restaurantbezoek. Ik ben het namelijk eens met de stelling dat het niet gezellig is voor je tafelgenoot, wanneer je om de paar minuten het gesprek onderbreekt voor een lampje dat knippert. En vervolgens afwezig een app-gesprek met die andere vriendin begint. Dus hup.. mobiel in de tas.
Maar goed en wel aan tafel….wordt er tadaa…jawél; een tablet op tafel gelegd! Oké, we kunnen er geen Candycrush op spelen of mail checken, enkel sushi of service bestellen, maar toch. Zou dit sfeerverhogend werken?
Later komen we er toch achter dat de service inderdaad vlot aan tafel staat nadat we de button “service” hebben aangetikt. En de sushi is heerlijk. Is dit het nieuwe, herstel voor mij dan in ieder geval het nieuwe, uit eten gaan? Hmmm.. 30 minuten voordat “onze tijd” voorbij is krijgen we een melding op het scherm van de tablet dat dus inderdaad binnen 30 minuten “onze tijd” voorbij is! Huh??? Als de sodemieter bestellen we nog een laatste ronde. Vervolgens zien we even later de melding dat binnen 15 minuten “onze tijd” voorbij zal zijn. Het lijkt wel alsof we met een kookwekkertje naast ons zitten te eten! Ik weet het niet hoor. Als ik bezig ben met planking zie ik graag hoelang ik nog moet maar of ik dat bij een avondje uit eten graag zie…..
Enfin..iets over de Bredase natuur: Want de afgelopen dagen is mijn oog ook nog op wat anders gevallen dan de vanzelfsprekende activiteiten en de vele restaurants die Breda rijk is. Iets wat je helemaal niet verwacht midden in zo’n bruisende drukke stad!
Ik ken het al sinds jaar en dag, want een vriendin stylet (wat een raar woord trouwens als je het zo ziet staan), haar huis er al jaren mee. Maar ik was in de veronderstelling dat je zoiets alleen in de polder vindt, tja, of te koop bij Intratuin. Niets blijkt minder waar. Midden in Breda, op het braakliggende terrein aan de Academiesingel onder de oude Eik, staat de Berenklauw met haar ranke maar stevige takken statig tussen het hoge gele gras. Nu weet ik dat je je aan bloeiende Berenklauw niet moet wagen. De meest gruwelijke brandwonden ontstaan er dan. Google maar even. Ik neem het zekere voor het onzekere en stuur manlief met snoeischaar er op af. Gelukkig is er niks aan de hand…pfoehh…
En dus sinds gisteren ben ik dan ook de trotste bezitter van een paar grote Berenklauw stengels in huis! Het geeft meteen een knusse najaarssfeer. Gewoon een stukje Bredase natuur in huis! Wie had dat nou gedacht…..
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website].
