Familie aan het woord van Mark

Afgelopen donderdagavond hebben we van Eric onze Polar watch gekregen. Deze houdt feilloos in de gaten wat je op een dag zoal beweegt. Het kan voor mij werken als een positieve stimulans om iedere dag de 100% score te halen of zelfs meer.

Voor het eerst deze afvalrace had ik maandag een ochtendtraining. Reden hiervoor was vooral omdat ik vakantie heb en het daarom handig was. Dan had ik de avond vrij voor ‘gezelligere’ dingen.

Het liefst zou ik jullie uitgebreid willen vertellen over hoe zwaar de training van maandag was, maar deze keer houd ik het kort. Laat ik eerlijk bekennen dat de pijn in mijn schouders niet te harden was. Tot drie dagen na de training heb ik last gehad van mijn schouders. Toen de training klaar was ben ik weer terug gefietst naar huis. Tegenwoordig bezoek ik mijn trainingen op de fiets. Zolang het droog weer is vind ik het geen probleem om te fietsen. Daar keek ik een aantal weken geleden toch anders tegenaan. Thuis aangekomen zette ik mijn tas in de hoek en ben ik gaan douchen. Toen ik beneden kwam dacht ik dat ik rotte eieren rook. Mijn neus ving de stank op die uit mijn tas kwam. Oei….., wat was ik vergeten uit mijn tas te halen? Een banaan die lag te rotten? Een boterham die lag te beschimmelen? Nee….., het waren de pillen die ik van Gwen had meegekregen. Wat een lucht!!!!!!!!

Ik was het onderweg naar huis alweer vergeten, maar ik zou woensdagochtend starten met een detox programma. Een magnesiumpil, een pil met extra vitaminen en een pil met visolie. Verder drink ik iedere ochtend een glas water met bitterzout. Er ontvallen mij iedere ochtend een aantal verwensingen en vervloekingen alvorens ik het hele goedje al kokhalzend mijn keel in giet. Soms denk ik weleens dat mensen mij niet aardig vinden ofzo…, ze draaien hun hoofd weg als ik tegen ze praat en maken bewegingen alsof ik stink. Dan laat ik zachtjes een boer en ja…., ik geef ze geen ongelijk. De lucht die dan uit mijn mond komt is gewoon niet te harden. Alsof ik een beerput heb leeggedronken. Ja mensen…., Gwen weet wat goed voor me is!

Maandagavond hebben we thuis een bioscoopavond gehouden. Onze dochter was uit logeren en Mathias was dus alleen thuis bij ons. We hebben kleine hapjes gemaakt en zijn op de bank geploft en hebben met zijn drietjes genoten van onze thuisbioscoop. Wat een genot op samen te genieten van verantwoorde hapjes en uiteraard onze zoon die zijn ogen uit keek naar zowel de film als al de lekkere hapjes op tafel.

Dinsdagavond zijn mijn vrouw en ik zelf uit eten geweest. De avond hebben we afgesloten met een film in de bioscoop. Zoals zoveel ouders waarschijnlijk zullen herkennen heb je eindelijk echt tijd voor elkaar als je kinderen uit logeren zijn. We zijn samen in ons bed beland en hebben heerlijk liggen zagen tot de volgende ochtend mijn biologische wekker mij uit mijn bed verdreef.

Woensdagavond stond de gezamenlijke training weer op het programma. Gelukkig viel deze meer mee dan de training van afgelopen maandag. Met de wetenschap dat ik donderdagochtend weer moest trainen heb ik mezelf proberen in te houden. Gelukkig heb ik de afgelopen weken leren doseren van Gwen. Toch fijn als je hetgeen je geleerd krijgt van je personal trainer ook gelijk toe kan passen in de praktijk.

Donderdagochtend kwamen twee mede afvalracers met me mee trainen bij Gwen. Wat een genot was het toen ik halverwege de training ook nog eens mijn vrouw en kinderen door de poort kwamen lopen. Ik moet zeggen dat ik er wel door werd afgeleid. Gelukkig kwam Mathias met me mee trainen om me te steunen. Verder ben ik die ochtend alleen maar gepest door de twee dames dat ik zo naar vis stonk. Bedankt nog!

De vorige blog heb ik beloofd dat mijn familie aan het woord zou komen. Ik heb hen gevraagd om een stukje te schrijven over mij en over hoe zij mijn afvalrace beleven. Mijn vrouw en mijn zus hebben gehoor gegeven aan mijn vraag en ik ben hen ook dankbaar om deze week mijn blog te completeren.

Voor de blog van Mark van deze week is mij gevraagd om iets te schrijven. Nou dat doe ik graag! Het zal ergens begin september zijn geweest toen Mark mij vertelde van de afvalrace. Een unieke kans voor hem om spijkers met koppen te slaan en van zijn overgewicht af te komen. Ik was een beetje wantrouwend en sceptisch want zo’n kans is wel erg uniek en te mooi om waar te zijn toch? Toch bleef Mark standvast en heeft hij zichzelf ingeschreven onder het mom van “we zien wel”.

Na een aantal dagen kreeg ik een telefoontje van een hele blije Mark. Hij mocht op gesprek komen bij Eric. “Wacht het nu eerst maar af want wie weet valt het tegen of wordt je het niet.” Was mijn reactie. Na het gesprek kwam Mark overenthousiast thuis. Hij had zo’n fijn gesprek gehad en had een aanbieding gekregen om alvast te beginnen met betaald trainen bij een personal trainer. Mocht Mark dan uitgekozen worden, kreeg hij zijn geld terug. Nog steeds was ik een beetje sceptisch, zul je altijd zien dat we zoveel geld erin pompen en hij het dan niet wordt. Het was zo’n smak met geld dat we dat niet in 1x kunnen ophoesten maar we zijn ook niet van het betalen in termijnen. Uiteindelijk besloot Mark ook om niet vooraf al te beginnen maar de selectieprocedure af te wachten. Wel zei hij “Als ik het niet wordt ga ik voor een operatie.” Gelukkig was Mark door dit gesprek er eindelijk echt achter dat zijn gewicht zijn dood kon gaan worden, iets wat ik al vele malen had verteld maar wat hij, eigenwijs als hij is, altijd een beetje wegwuifde. Ik vond het wel heel fijn om te zien dat hij zijn leven nu ook eindelijk serieus nam en hoopte van harte dat hij uitgekozen zou worden. Nadat alle gesprekken geweest waren begon het zenuwslopende wachten. Op een dag kreeg ik een telefoontje op mijn werk. Het was Mark. “Ik mag een fysieke test komen doen en moet in sportkleding komen!” Een fysieke test…. Nog niet wat je hoopt maar goed hij maakt in ieder geval nog een kans. Nu eerst maar eens sportkleding aanschaffen want die had hij al niet meer.

De avond dat Mark zijn fysieke test had, kreeg ik ineens een appje van een vriendin (Wendy Wiebenga) die ik al een poos niet meer gezien had. Wat bleek, zij was ook geselecteerd en moest samen met Mark de test afleggen. Wat toevallig! Ongeveer een half uurtje later kreeg ik van Mark een foto gestuurd van een bosje bloemen. “Deze zijn van Wendy…” stond eronder. “Hè balen voor Mark, hij is niet door” dacht ik nog maar nog geen minuut later kreeg ik ook een foto van Wendy met daarbij “… en deze zijn van Mark” Die boodschap moest even zakken maar daarna kwamen de tranen. Wat fijn! Eindelijk wordt de man van mijn dromen geholpen bij zijn strijd tegen de kilo’s! Eindelijk krijgen onze kinderen een papa die wél met ze kan stoeien en gek doen. En wie weet gaan we dan toch weer op dansles?!

Helaas was Mark’s trainer nog in het buitenland en moest hij even op haar wachten. Wel mocht hij bij een andere groep aansluiten om al een paar keer mee te trainen. Ik had verwacht dat hij heel veel spierpijn zou hebben maar gek genoeg was dat niet zo. Die spierpijn komt nu pas na een week of vier. Dan is hij ook wel echt “mannenzielig” hoor. “Schatje, je moet de cadeautjes maar even zelf inpakken want dat lukt me niet. Heb zoveel pijn in mijn schouders, krijg mijn arm niet eens hoger dan dit.” En ik moet eerlijk bekennen dat ik dan wel zo’n bitch ben die erom moet lachen, en dan niet stiekem maar gewoon recht in zijn gezicht hahaha. (Maar stiekem weet ik ook wel dat ik het waarschijnlijk niet beter zou doen hoor!)

Onze dochter Marelinde van 15 maanden krijgt nog niet heel veel mee van al het sporten en gezond eten van papa maar onze zoon Mathias van 5 jaar maakt het wel bewust mee. Toen we hem voor het eerst vroegen wat hij ervan vond dat papa nu weer dunner wil worden zei hij “Niet goed, hij moet dikker worden. Dat vind ik grappig hihi.” We hebben hem maar even uitgelegd wat de gevolgen zouden zijn als papa dik bleef. Gelukkig snapte hij het nu en houdt hij ook rekening met papa’s nieuwe eetgewoontes. Zo zegt hij zelf dat we maar beter geen friet kunnen eten omdat dat niet goed is voor papa en komt hij zelf ook met meer gezondere alternatieven voor het avond eten. (Als het aan Mathias ligt eten we nu iedere avond broccoli met aardappels en een gehaktbal haha) Ook geeft Mathias complimentjes door het sturen van emoticons via de What’s App.

“Je hoeft niet bang te zijn, je wordt dun maar daar hoef je niet om te huilen want ik ben trots op jou en je krijgt applaus.” Zo schattig! Mathias weet alleen nog niet precies wat voor sport papa dan doet dus daarom zijn we in zijn vakantie een kijkje gaan nemen tijdens de training. In het begin vond Mathias het een beetje spannend met al die vreemde vrouwen erbij (Luelle en Wendy trainden die keer ook met Mark en Gwen mee) maar al snel besloot hij om mee te doen. Hij had een lach van oor tot oor op zijn gezicht en heeft samen met Gwen een geheim afspraakje gemaakt waar Mark en ik niks van af mogen weten (en hij laat echt niks los…) Aan het eind beloonde Mathias zichzelf en papa met een sticker omdat ze zo goed hun best hadden gedaan.

Ik ben zelf super blij met deze kans voor Mark. Waar ik van te voren dacht dat Mark er misschien wel de kantjes vanaf zou lopen of dat hij zijn strakke eetschema net zoals voorheen maar één week vol zou houden, zie ik nu een man die staat voor zijn doel en echt alles wil doen om dat doel te bereiken.

Ik ben trots op je schat!

Vertel eens…., wat vind jij er nou van, zus?

Hoe kijk ik als zus tegen het dik zijn van mijn broertje aan. Mijn broer(tje) blijft voor mij altijd mijn broer(tje), hoe groot en zwaar hij ook geworden is. Als zus wil je niets liever dan dat je broertje gelukkig is, en vooral dat hij gezond blijft. Dat gelukkig zijn, daar maak ik me niet zo’n zorgen over, met zijn prachtige gezin, lieve vrouw en twee vrolijke kindjes. Zijn gezondheid, daar maak ik me soms wel zorgen over. Natuurlijk speelt zijn overgewicht een rol in die zorgen. Met overgewicht heb je nu eenmaal meer kans op hart en vaatziekten, en suikerziekte. Dat wens ik hem zeker niet toe. Ik ben blij dat hij de kans gekregen heeft mee te doen met de Afvalrace. En hoop dat dit het “zogenaamde” knopje om zet bij hem.

Knopje om?

Ja, het knopje om. Ik gun hem dat hij plezier krijgt in bewegen, en kan zien dat het niet altijd pijn in zijn lijf hoeft te doen, of saai is. Lekker wandelen of fietsen met de kinderen, rennen in het bos. Ja, dat gun ik hem.

Planning?

Verder hoop ik ook dat hij leert dat lekker en gezond eten met een goede planning samenhangt, wat ik als zus al een paar keer gezegd heb ;)

In de drukte en hectiek van alle dag werden er in het verleden vaak snelle / makkelijke keuzes gemaakt als het over eten ging. Ik hoop dat hij nu leert, om samen met zijn vrouw, een gezond en afwisselend weekmenu te maken, en zich daar ook aan te houden.

Gezond koken, lekker eten, zonder pakjes en zakjes hoeft niet moeilijk te zijn. Anders moet hij maar bij mij langs komen, om samen te koken zonder pakjes en zakjes, maar met smaak en minder zout. Want die bergen zout en suiker die in die pakjes en zakjes zitten heb je echt niet nodig, en alles wat je niet eet, hoeft er ook niet af.

Broer(tje), neem deze wijze raad van je zus aan;

Gezondheid is een groot goed, als je het hebt besef je niet dat je het hebt, pas als het niet meer zo vanzelfsprekend is besef je wat je had. Ga ervoor, doe je best in de Afvalrace, ik weet dat je het kunt! Zet hem op! Ik geloof in je. ♥

Liefs,

Je zus