Mark zijn eerste afvalrace vlog

Na een op verschillende vlakken emotionele week is het tijd voor mijn volgende blog. Ook is er deze keer, omdat ik er echt NIET onderuit kon komen een korte vlog bijgevoegd. Hier ben ik niet heel erg fan van, maar ja in het leven gebeuren er dingen waar je niet altijd vat op hebt….

Verder zul je ontdekken dat ik geen foto’s heb toegevoegd, want als je me graag wilt zien kun je de blog bekijken.

Zo ook afgelopen zaterdag. Het begon als een doorsnee zaterdag. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat er iets speciaals stond te gebeuren, maar wat dat ook alweer was…..? Tijdens de zwemles van onze zoon ben ik met onze dochter een stukje gaan rijden. Aangezien hij dicht bij Terheijden zwemt besloot ik om binnendoor naar Drimmelen te rijden. De plek waar ik jaren met veel plezier heb gewerkt op een gezellige, knusse en warme dorpsschool. Helaas heeft deze afgelopen zomer de deuren moeten sluiten. Iets met oud zeer……, maar goed?

Vanuit de babystoel achterin de auto kwamen nog steeds geen blije ‘ik ben wakker’ geluidjes, dus besloot ik op mijn gemak maar binnendoor weer terug te rijden. Wat hebben we in Nederland toch prachtige plekjes waar alles wat goed is samen kan komen. Overal waar ik keek zag ik weilanden, boerderijen en grote bomen. Dit was echt genieten. Terug aangekomen bij het zwembad stonden vrouwlief en zoonlief al te wachten. Vlug in de auto en op weg naar mijn schoonouders. Mijn schoonvader vierde zijn verjaardag en wat een verassing: ‘we gaan naar Den Hout.’

Voor iedereen die uit de omgeving komt weet wat daar staat: ‘Het Pannekoeckershuys!’ Voor een kinderhart is er bijna niets beters te vinden op de wereld…., voor mij…..????? Een regelrechte hel! Op de menukaart vond ik al snel een salade. Lekker met kip en verschillende soorten sla. Toen de serveerster onze bestelling op kwam nemen hoorde ik mezelf geen salade bestellen. Wat deed ik nou? Ik vroeg op een pannenkoek met kaas en spek….., Troostende woorden als: ‘wat kan een pannenkoek nou kwaad’ en ‘je bent zo goed bezig, deze mag je hebben’ gierde door mijn hoofd. Heel langzaam heb ik hem verwerkt. Stiekem zat ik echt te genieten en ik was vastbesloten dat het hierbij bleef……, maar erg sterk bleek ik later op de dag niet te zijn.

Thuis at ik frietjes, weliswaar uit de airfryer, maar toch frietjes. En alsof dat niet genoeg was kregen we ’s avonds visite die zelf appelgebak meenam. Ook deze heb ik niet afgeslagen. Tergend langzaam heb ook deze opgegeten. Zondagochtend kwam het besef en ben ik doelbewust op de weegschaal gaan staan. Een kilo erbij!!!!! Wat een straf! Wat een afgang! Wat een domkop! Wat een……, na ja....., van de pannenkoek heb ik echt genoten. Laat ik daar mijn ‘straf’ maar voor dragen!

Zondag had ik al een snertdag, deze dag was al niet veel beter. Ik moest alleen maar denken aan zaterdag en aan wat ’s avonds komen ging. De confrontatie met Gwen en NOG een keer met mezelf. Na ’s avonds wat gesproken te hebben over koetjes en kalfjes kwam mijn biecht. Met het schaamrood op mijn kaken heb ik 1 voor 1 mijn zondes opgebiecht. Toen Gwen dacht dat ik klaar was noemde ik tussen neus en lippen ook nog snel dat appeltaartje dat ik ’s ochtends bij m’n schoonvader op heb. Toen ik klaar was met mijn relaas en ze al mijn excuses van tafel had geveegd legde ze mij een brief voor. Een stuk papier hield de afzender nog even verborgen. Ik herkende zoveel in de brief dat ik dacht dat Gwen of mijn vrouw achter mijn rug om contact met elkaar hadden gehad. Nadat ik klaar was met lezen vroeg ik of ik hem nog eens mocht lezen….., laten we zeggen dat hij binnen kwam zoals een sloopbal door je voordeur zeg maar. De brief was ondertekend door: ‘mijn lichaam.’ De training moest feitelijk nog beginnen, maar ik zat er emotioneel al doorheen.

Na een heerlijke training waarin ik best goed ging, al zeg ik het zelf kwam de cooling down. Hier had ik teveel tijd om na te denken en had ik het idee dat Gwen mij dingen vroeg te doen waarop mijn lichaam totaal NIET gebouwd is. Ook al heb ik vroeger aan verschillende sporten gedaan waarbij lenigheid een vereiste was, voelde ik me als een plank in een oud verrot schuurtje. Niet denderend dus. Daarna op de fiets naar huis. Een rit die overdag en zonder training nog geen 20 minuten in beslag neemt leek nu een eeuwigheid te duren. Van de training heb ik dinsdag nog last gehad. Eindelijk, mijn eerste spierpijn was een feit.

De woensdagavond training was er een van mysterieuze aard. Over het veld trok een bepaalde mist die niet het beste in mij naar boven haalde. Was het de spierpijn of de mist? Ik vertel aan mensen dat het vooral aan de mist heeft gelegen, maar zelf weet ik wel beter…., aaaauuuuwwww!!! Tijdens de warming up merkte ik al dat ik last had van mijn kuitspieren. Geen excuses zoeken, gewoon doorgaan. Ik heb het wel even gemeld aan Gwen, maar die reageerde mij iets te vrolijk op mijn spierpijn: dat was ook de laatste keer dat ik het vertel! Ik heb serieus pijn en zij staat erbij te lachen of ik een goeie mop vertel….., niet leuk! De training bestond weer uit 6 ‘basisoefeningen’ en een challenge. ‘De zandloper’ ik moest hartelijk lachen om de naam, tot de uitleg kwam. Achteraf bleek dat ik deze challenge opbouw al eens had gehad bij Eric. Pittig is zachtjes uitgedrukt, maar een krachtigere term kan ik even niet bedenken. Vooral het feit dat je met spierpijn in je benen nog eens een keer of 70 door je knieën mag en net zo vaak een ‘jumping-jack’ mag doen en ook net zo vaak op je tenen mag gaan staan. Een heerlijke afsluiting dat wel. Op een gegeven moment kun je niet anders dan gevoelloos de oefening afmaken. Dit ging nog gepaard met de nodige snelheid. Hiervan stond ik ook te kijken, maar hé het thuisfront riep me al. Ik kon ze bijna horen roepen….. Na de cooling down waren we weer vrij om te gaan. En zo deed ik dat ook. Ik had verwacht de dag na deze training enorm last te hebben van spierpijn, maar ik werd wakker donderdagochtend en de spierpijn was verdwenen. Ook hou zo van mijn vreemde lichaam!

Met toestemming van Eric kon ik donderdagavond aansluiten bij de training in Oosterhout. Samen met mijn trainingsmaatje van woensdag zijn we afgereisd naar Oosterhout. Er stond een korte training op het programma. 4 oefeningen, 50 seconden per oefening: jumping-jacks, push-ups, squats en als afsluiter de mountainclimber. Tussendoor steeds 10 seconden rust. We sloten de training af met 30 sit-ups. Daarna heb ik bij Eric mijn polar watch opgehaald. Deze ga ik komend weekend eens goed bekijken en uitpluizen hoe dat allemaal zit. Ben geen techneut dus dat zal me een klusje worden.

Vrijdagavond 4 november staat er een kookworkshop gepland. Deze zal plaats vinden bij Kookstudio PUUR. Als u zin heeft in een buikvullend programma, schrijf u zich dan nu in via deze link.

Tot vrijdag 4 november! De volgende blog zal mijn familie aan het woord komen en zal ik wat foto’s met jullie delen van mijn gezin.

Mark wordt begeleid door EDJ Sports en dit wordt mede mogelijk gemaakt door een aantal sportieve partners. Wil je iets betekenen voor De Afvalrace, neem dan contact op. De Afvalrace West-Brabant is ook te volgen op Facebook .