Mijn mooiste momenten in de afvalrace

Door de afvalrace weten natuurlijk veel mensen dat ik bezig ben om af te vallen. Heel erg fijn, want het zorgt voor nog meer motivatie en ook wel een beetje controle. Vorige pogingen die ik deed om af te vallen, vertelde ik het liefst tegen zo min mogelijk mensen. Pakte ik dan toch iets ongezonds, dan faalde ik niet in de ogen van een ander, maar alleen voor mezelf. Toch wel een aanrader om het je omgeving te laten weten als je wil afvallen. Iedereen wil je graag helpen en houdt rekening met je. De hulp van mijn omgeving helpt mij het allermeeste en is ontzettend fijn!

Het allermooiste is toch wel dat ik me zo goed voel. Ik zit veel lekkerder in mijn vel en merk dat aan alles. Ik heb Jan leren kennen in een periode waarin ik rond de 70 kilo woog. Nog 10 kilo en dan zit ik op datzelfde gewicht. Het zou fantastisch zijn als ik dat op 9 april haal.

Afgelopen week stond ik voor de kast en daar hing nog een blousje uit die tijd. Zou ik het proberen? Nieuwsgierig of het me misschien al een beetje zou passen, trok ik het aan. Heel suf; ik stond echt met tranen in mijn ogen toen het redelijk paste! Heel kleine dingetjes doen me nu al zo goed. En voor mijn gevoel loop ik heel de dag met een "big smile" op mijn gezicht!

Natuurlijk hoort bij mijn mooiste momenten ook de overval op mijn werk, nu drie maanden geleden. Sander gaf eerder die week aan dat ik nog met drie andere personen over was om mee te mogen doen aan de afvalrace. Toen ik dat hoorde wilde ik natuurlijk heel graag gekozen worden. Wat was ik die week zenuwachtig, maar ik durfde er niet op te hopen. Pas aan het einde van de week (ik dacht al dat het helaas aan mij voorbij ging) werd ik overvallen op mijn werk. Wat was ik blij om Sander en Daniel van Breda.nieuws te zien. Ik stond trillend op mijn benen en heb wel een paar dagen bij moeten komen.

Het is bizar om 3 maanden terug te kijken, mijn blogs terug te lezen en de foto's te zien. Ik ben er nog niet, maar in mijn eerste blog schreef ik al dat ik me vooral weer happy wilde voelen. En dat doel heb ik al bijna gehaald! Nog niet helemaal, want er zijn soms nog moeilijke momenten. Al denk ik dat iedereen zich daar wel in herkent. Ik pluk en trek nog veel te veel zenuwachtig aan mijn kleding, omdat ik het gevoel heb dat het me niet staat of goed zit. Ook draag ik nog veel zwarte kleding en liggen broeken voornamelijk in de kast. Over 2,5 week ga ik winkelen met mijn moeder: een cadeautje voor mijn verjaardag. Ik hoop dat ik daarna in mijn blog een mooie broek kan showen en vooral... geen zwarte kleding!