Trainen, trainen, trainen...

Het is vrijdagavond 7 oktober 2016. De eerste koude dagen van oktober zijn een feit. De vogeltjes in onze volière zitten knus en warm bij elkaar. Ikzelf zit voor het grootste raam in onze woning naar buiten te kijken, stiekem over mijn beeldscherm zonder dat iemand het merkt.

Op de achtergrond staat wat muziek op en een kaarsje zorgt voor een aangename geur die mij laat afdwalen naar Bourgondische tijden. Het is weer tijd voor mijn wekelijkse blog en eerlijk gezegd ben ik, ondanks dat ik genoeg heb meegemaakt de afgelopen twee weken een beetje inspiratieloos.

De dag na het plaatsen van mijn blog heb ik veel reacties mogen ontvangen. Sommigen ongelovig, maar gelukkig de meeste erg begripvol. Een gevoel van trots bekroop me van binnenuit. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat zoveel mensen mijn blog zouden lezen en daarop ook nog eens positief zouden reageren. Ik ga er nu vanuit dat deze steun van blijvende aard zal zijn en dat zal voor mij in ieder geval de gehele afvalrace wat veraangenamen.

Na de maandagavond training van 26 september volgde snel de volgende training van woensdag 27 september. Hoe blij ik ben geweest met het dagje ‘rust’ bleek al snel toen ik merkte wat de training in hield. Na een stevige warming up van 20 minuten kregen we een challenge. Dat heb ik geweten…..

Een opbouw van verschillende oefeningen. Al de juiste benamingen ken ik niet zo goed, maar ik je kunt best van me aannemen dat als je 5 jaar niets aan sport hebt gedaan dat je lichaam op een gegeven moment schreeuwt: STOP MET WAT JE NU DOET! Natuurlijk heb ik daar niet naar geluisterd. Op een gegeven moment vielen de omgevingsgeluiden weg en zelfs Eric hoorde ik niet meer coachen, terwijl zijn mond wel bewoog. Gelukkig kon ik daarna naar huis. Daar trof ik een lieve vrouw aan op de bank, waarvan ik nog weet dat ze lief naar me heeft gelachen. Een kleine 9 uur na dat gebeuren werd ik wakker. Stramme spieren, maar gelukkig geen pijn.

Ik had van Eric eerder al begrepen dat mijn personal trainer in het buitenland verbleef. Echter was me helemaal ontschoten tot wanneer. Toen ik Eric ik daarom vroeg gaf hij antwoord dat ze nog zeker tot begin oktober weg was. Oei…., dat was een schok. Waar ik andere mede afvalracers hoorde praten over het contact met hun personal trainers begonnen de zenuwen toch wel wat op te lopen. Gelukkig hadden we zaterdag 1 oktober een spelletjesavond met vrienden. Voor de verandering had ik spritsen gemaakt. Een lekker recept met vanille, ongezouten grasboter, basterdsuiker en bloem. Laat ik zeggen dat ze goed roken en dito smaakte. Zondag 2 oktober kon ik het niet meer houden en heb ik zelf maar contact gezocht via Facebook. Gelukkig hebben we snel een afspraak gemaakt en konden we elkaar woensdag 7 oktober onder het genot van een heerlijke training ontmoeten.

Hierover kan ik kort en bondig zijn: EPIC FAIL! Vlug door naar leukere delen van het bloggen.

En daar was ze dan: ‘mijn eigen personal trainer: Gwen.’ Op het eerste gezicht vond ik haar er veel te lief uitzien: Leve het vooroordeel! Na even gezeten te hebben en wat gegevens te hebben uitgewisseld zijn we begonnen met de training. Gelukkig heb ik inmiddels een verwachtingspatroon naar mezelf. Gwen toverde een klein circuitje op een aantal vierkante meter. Na een en ander voorgedaan te hebben zijn we begonnen. 4 van de 6 trainingselementen gingen me goed af. Na 3 keer het hele circuit te hebben afgelegd merkte ik wel dat de 4e keer wat moeizamer ging. De voorlaatste oefening wilde ik mezelf niet laten kennen en ik wilde ook echt niet opgeven. Na deze oefening beleefde ik iets dat me nog nooit is overkomen tijdens het sporten. Ik kwam even niet meer op adem en mijn hartslag werd niet lager. Wat een dubbel gevoel. Alles geven en weer voldoening van het sporten. Gelukkig was daar Gwen. Ze kwam even bij me zitten en liet me voelen hoe ik naar mijn buik kon ademen. Kort daarop kwam ik op adem en kon ik beginnen aan de challenge. Een challenge van 4 minuten; eitje! 30 minuten in en uit stappen ( in-uit- in-uit- in-uit) en daarna 10 seconden je armen wijd uit elkaar en je vuisten dichtknijpen. Zo vaak als je kunt. Niks eitje….., Mark, Mark, Mark je bent geen 18 meer en al helemaal geen 80 kg meer! Na de training trok ik mijn conclusie: nooit zal ik meer een vooroordeel hebben over mensen die er lief uitzien! Weer deed mijn lichaam pijn.

Owja…, ik had muziek opstaan. In mijn vorige blog ben ik vergeten te melden dat muziek mij ook zeker gaat helpen. Vooral de Nederlandstalige muziek helpt mij met mijn streven en het behalen van mijn doelen. Niet alleen tijdens de Afvalrace, maar al mijn hele leven staat muziek centraal. De vooruitzichten zijn gunstig. Ondanks het koude weer zal ik blijven trainen. Maandag 10 oktober staat de volgende training op het programma. Met mijn personal trainer zal ik sowieso 2 x in de week samen trainen en daarnaast zal ik nog 1 x in de week willen aansluiten bij de groep uit Oosterhout of Ulvenhout.

To be continued……