Wat een vreemde week

Wat een vreemde week is het geweest voor mij. Ik heb veel nagedacht over wat ik nou precies wil bereiken tijdens de afvalrace. Van allerlei vragen, gevoelens en emoties schoten door mijn hoofd en lichaam.

Sommige aangenaam, maar ik kan je verklappen het maakte me deze week erg onzeker.

Zaterdag besloot ik ineens om vanuit Breda naar huis te wandelen. Mijn vrouw vroeg mij of ik gek geworden was. Nou nee…., ik wilde gewoon even kijken of dat ging. De voettocht zou ongeveer 100 minuten kunnen duren volgens google en ongeveer 8 km bedragen. Ik ken mezelf een beetje, dus van die 8 km kon er ik gerust 10 maken. Niet dat ik dat perse wilde ofzo, maar ja…., iets met richtinggevoel. Het weer zat gelukkig mee en de kou was na een half uur doorstappen al niet meer te voelen. Voorheen had ik een bepaald beeld van lange stukken wandelen. Ik kan me vooral herinneren dat ik dacht dat het heel saai zou zijn. Dat viel reuze mee. Achter iedere bocht bevond zich natuurlijk weer iets nieuws. Ik wandelde via de Gageldonkseweg en Spoorstraat Prinsenbeek binnen.

Bekenden zullen weten dat je daar tegen een berg oploopt met een ‘enorme’ betonnen trap. Voor het gemak heb ik deze ook maar 4 keer beklommen voor ik verder ging. In Prinsenbeek zag ik veel mensen verkleed rondlopen. Het fleurde mijn tocht enigszins op. Onderweg raakte ik aan de praat met een inwoner. Hij vond het bewonderenswaardig wat ik aan het doen was. Dat vond ik zelf ook wel. Via de Groenstraat belandde ik op de Leursebaan die overgaat in de Liesbosweg. Ik kon de Leur al bijna ruiken. Ik was er bijna. Op de Attelakense weg voelde ik iets scheuren in mijn schoen. Met pijn ben ik doorgewandeld. Thuis aangekomen trok ik mijn schoen en sok uit en ja hoor……, mijn vel hing los. Dat was een domper op een heerlijke tocht, die mijn hoofd voor het eerst in mijn leven helemaal leeg had gemaakt. Wat een genot.

Maandagavond had ik, zoals iedere maandagavond coachgesprek. Er werd gesproken over mijn voeding en ik moest bekennen dat het de afgelopen week niet zo goed was gegaan. De weegschaal thuis gaf dik een kilo meer gewicht aan dan de week daarvoor. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en ja, waar ligt dat dan aan? Misschien een keer extra opgeschept? Nog niet naar de wc geweest? ( alsof mijn ontlasting in kilo's is uit te drukken, ook al zullen daar de meningen over verschillen ik blijf bij mijn standpunt dat het wel mee zal vallen) Ik denk dat het de extra keer opscheppen is geweest deze week. En dan niet een dag, maar drie dagen. Het is een beetje jammer dat de klap daarvan pas later komt. Op het moment dat ik opschep denk ik totaal niet na over de gevolgen. Het is jammer dat er direct gewicht is bijgekomen, maar nu ik merk hoeveel pijn mij dat doet, denk ik de komende keren wel extra na. Gelukkig is er niemand binnen de afvalrace, inclusief coaches die mij vertellen dat het makkelijk is. Na deze openbaring, wederom op een maandagavond tijdens mijn coachgesprek wilde Gwen mij een aantal vragen voorleggen. Geen probleem. Met behulp van een aantal kernwoorden wilde ze van mij weten hoe ik over bepaalde dingen dacht en wat ik vond van mijn eigen doelen. Ik ga niet over de besproken onderwerpen bloggen, maar ik besef me maar weer eens al te goed dat ik diep in mijn hart een rijk man ben. Verder hebben we afgesproken dat ik donderdag weer een eiwit dag heb. Niet erg en goed vol te houden. Ook de training die ik heb meegekregen voor thuis is niet erg pittig. Alleen weet Gwen me altijd blij te maken met Burpees #geintjenatuurlijk!

Omdat ik al een weekje niet zo heel lekker in mijn vel zat qua de Afvalrace heb ik eerst lekker lang aan de telefoon gehangen met mijn Afvalrace maatje Wendy. Na wat appjes over en weer had ik besloten om Eric de Jong toch maar even te contacten. In een appje vertelde ik hem hoe ik me voelde en dat ik weer het gevoel had dat anderen de Afvalrace meer verdienden dan ik. Al mijn energie gaat weer naar ‘mijn oude leventje.’ Iets waarvan ik dacht afscheid aan het nemen te zijn, maar niets was minder waar. Gelukkig wilde hij mij bellen, want dat praat wat gemakkelijker. Na wat gepraat te hebben over mijn gevoel wilde hij weten wie ik wilde zijn. Ook vroeg hij hoe ik mezelf zag en van welke Mark ik afscheid wilde nemen. Dat was voor mij geen moeilijk vraag. Ook de antwoorden daarop kon ik makkelijk geven. Schrijf ze maar op een papier was de boodschap en hang het maar op een plaats in huis waar jij vaak komt. Ik dacht gelijk: ‘dat moet de wc worden.’ Voor mezelf had ik snel besloten welke Mark ik moest ontvrienden en disliken. Dinsdag heb ik op de radio een keer of 4 een nummer van Marco Borsato gehoord. Dit nummer heb ik nu voor mezelf gekozen om als ‘lijflied’ te fungeren. Voor iedere training wil ik dat even luisteren zodat ik weer dondersgoed weet wat ik aan het doen ben, en vooral waarom. Ook al voelt het alsof de prijs hoog is….., ik zal ‘m betalen….., hoe dan ook!

Zoals jullie hebben kunnen lezen was het niet helemaal mijn week. De gewichtstoename en onzekerheid over mijn kunnen begon zijn tol te eisen. Het liefst wilde ik thuis blijven, maar ik heb mezelf bij elkaar gesleept en ben gegaan. Weliswaar met de auto, maar toch. Al snel kreeg ik door dat mijn trainingsmaatje op de woensdagavond ook niet helemaal lekker ging. Dit keer geen positieve energie om mezelf aan op te trekken. Tijdens de warming up en de eerste oefeningen begon ik aardig. Ik haalde mijn aantallen en keek nog vrolijk om mij heen. Tijdens het planken voelde ik een steek in mijn onderbeen. Gelukkig had Gwen zo een andere oefening paraat die ik pijnvrij kon doen ter vervanging. Maud had wat last van haar nek en ik zag dat ze moeite had met een aantal oefeningen. Dan begin je toch ook aan jezelf te twijfelen. En ineens lukte het mij ook niet meer. Toen Gwen vroeg of we haar vertrouwde was ons antwoord volmondig, maar goedlachs: ‘NEE.’ We werden als blinden geleid naar wat uiteindelijk mijn spreekwoordelijke Styx zou blijken. De oefening werd door Gwen uitgelegd en daarna begonnen we. 5 jumpsquads en dan rennen de berg op. Boven aangekomen 5 burpees en weer naar beneden. Terug rennen naar het begin en weer doorgaan. En dat 8 keer achter elkaar. Voor mezelf had ik de strijd al opgegeven voor ik begon. Zie je wel…., slappeling, nietsnut, droelleke, nepperd, zwakkeling. Ik werd uit elkaar getrokken door emotie. Wat een verschrikkelijk gevoel. Het viel me erg zwaar om door te gaan. Ergens voelde ik dat ik snel weg wilde rennen. Ik besefte ook wel dat er geen ontsnappingskans meer was. Snel sowieso niet, want iedere stap die ik zette slurpte energie uit mijn lijf. En ontsnappen…., ja graag, maar dan wel van de Mark die mij dit laat denken. De tocht die ik aflegde over de ‘dodenrivier’ betaalde ik niet met obolen, maar met kritiek op mezelf en uiteindelijk met tranen. Dikke tranen. Alsof ineens het besef kwam waar ik aan begonnen was. Het besef dat ik mijn prijs moest betalen, dat ik niets op afbetaling kon doen, dat ik opnieuw moest beginnen, dat ik niet kon verzwakken, dat ik afscheid ging nemen.

Afscheid……, afscheid van een luie Mark. Afscheid van een te dikke Mark. Afscheid van een onverantwoord etende Mark. Afscheid van een egoïstische Mark. Afscheid van een onzekere Mark. Afscheid van een excuus zoekende Mark. Afscheid van een manipulerende Mark die gewenste antwoorden kan geven, maar ook anderen kan laten zeggen wat hij op dat moment nodig heeft. Afscheid……, kon ik maar direct afscheid nemen. En de sterkere Mark verwelkomen. De Mark die verantwoorde keuzes maakt, die gezondere voeding tot zich neemt, die niet egoïstisch denkt aan ongezonde voeding, die sport, die meer beweegt, die fit en vitaal door het leven stapt, die afgeslankt is, die hierdoor lekkerder in zijn vel zit, omdat hij meer kan doen met zijn vrouw en kinderen. De Mark die kan genieten van lange wandelingen, die doet wat hij zegt, die eerlijk is naar zichzelf en die uiteindelijk ook van zichzelf kan houden.

En dan is het goed dat ik op woensdagavond niet alleen train. Ondank dat ik erg met mezelf bezig was heb ik zowel Maud als Gwen echt wel gehoord. Wat een steun heb ik gekregen. Weliswaar kan ik er op dat moment niet mee omgaan, maar wat is het fijn dat je dan mensen om je heen hebt die zich er enigszins een voorstelling van kunnen maken hoe jij je zou kunnen voelen.

Jullie fanatieke volgers hebben mij al een aantal weken over Maud zien bloggen. Al nu….., Maud zal zichzelf even voorstellen:

Groetjes trainingsmaatje Maud

Dat was het wel voor deze week. Nog even tussen ons….., als er mensen zijn die willen beleven wat ik beleef iedere woensdag. Laat het dan even weten er valt vast wel iets te regelen. Sowieso zondagochtend 19 februari 2017. Dus lieve volgers, houd deze datum vrij in je agenda en we zien elkaar snel.