Wij zijn met onze dochter inmiddels aanbeland in het tijdperk loslaten… Zelf ben ik in mijn jeugd al behoorlijk vroeg losgelaten. Als ik er nu zelf als ouder op terugkijk, dan vind ik: ietsje té vroeg. Maar anderzijds….ik ben er ook niet minder van geworden.
Door loslaten ga je juist die fouten maken die noodzakelijk zijn om tot een goed inzicht te komen. Per slot van rekening luidt een oud (volgens mij) Amerikaans gezegde; “Goed inzicht, krijg je door ervaring, ervaring krijg je door slecht inzicht.”
Maar op de Kermis…
De wereld is ten aanzien van mijn jonge jaren behoorlijk veranderd. De eerste discussie afgelopen week was “de Kermis”. Dochterlief mocht in tegenstelling tot anderen uit haar klas vorig jaar niet zonder ons naar de Kermis. Met die resolute “nee” hebben we vorig jaar in één keer de discussie een jaar vooruit geslingerd. Deze week lag hij uitdagend kant en klaar op me te wachten.
Zelf vond ik vroeger de Kermis dé happening van het jaar. Ik lag er wakker van! En ik spaarde al mijn zakgeld. Ging bij opa en oma langs voor heus “kermisgeld” en op vrijdagavond liep ik met vriendinnetjes vol verwachting en een bonzend hart op het geluid van de Kermis af. Aangezien ik in een dorp opgroeide, omvatte de kermis achteraf gezien vrij weinig. Enkel een draaimolen, botsauto’s, heel misschien de rups, maar dat was nooit zeker. Een snoepkraam, oliebollenkraam en o ja, je kon nog touwtje trekken maar dat was na je achtste natuurlijk niet zo tof. Conclusie: Ik hing vier (!!!!) avonden, want zolang duurde bij ons dan de Kermis, bij de tadaa: botsauto’s!
Anno 2016….
Maar nu is het voorjaarskermis én najaarskermis en duren ze allebei geen vier maar zes en tien dagen. Mijn mooie blonde achtstegroeper kijkt me smekend aan met haar mooie ogen die genuanceerd extra geaccentueerd worden met een beetje mascara (ja, want dat mag ze sinds kort, maar dat is weer een ander vraagstuk…). We wikken en wegen, en komen uiteindelijk tot een compromis. We gaan met zijn allen maar…..zij gaat met een vriendinnetje haar eigen gang. Telefoon uiteraard mee voor als er iets is, maar wel diep genoeg weggestopt voor zakkenrollers. Ennn…. op de afgesproken tijd staan we allemaal weer bij de bowling voor, waar de fietsen staan! Zogezegd…zo gedaan….toch…?
Vreemde snuiters en een topavond…
Terwijl ik met manlief bij het trampolinespringen sta voor onze jongste. Merk ik dat ik de kermis afscan naar mijn dochter. Maar sterker nog….ook naar potentieel gevaar. Buiten dat ik (en ik vind dit zó erg dat ik dit nu zo voel) bang ben dat ze ergens uitvalt of vast komt te zitten, zie ik allerlei vreemde snuiters waarvan ik vermoed dat ze in het spookhuis mijn dochter best eens zouden kunnen lastigvallen. Zuur lachend knik ik naar onze jongste, die heerlijk onbezorgd aan de elastieken hangt te bengelen, en daarmee een fenomenaal uitzicht over de lichtjes van de kermis heeft. Als hij even later aan het boogschieten is, sta ik wederom naar mijn dochter te zoeken. Nu het wat donkerder wordt en drukker, is het nog moeilijker om haar te vinden. Verdomme, waarom heb ik haar ook eigenlijk een zwarte winterjas gegeven… Loslaten Lin….loslaten…pfff…
Enfin……
Uiteindelijk besluit manlief, die klaarblijkelijk vanbinnen hetzelfde doormaakt als ik, om eventjes een rondje over de kermis te doen en uit te gaan kijken naar onze dochter. Ogenschijnlijk nonchalant, maar het zou me niet verbazen als hij toch lichtelijk gespannen al zoekend op zijn tenen liep…
En dan komt ze met haar vriendin van een geheel andere kant aangerend dan waar zojuist mijn man verdween. Laaiend enthousiast en zichtbaar opgewonden door de magie van de Kermis. De halve klas was er. Huh? Ik heb allerlei gespuis gezien maar niemand van haar klas. Het geeft maar aan dat ik blijkbaar niet met een open mind en view op de kermis sta. Ik zie bij haar vriendin een zakje oliebollen op haar arm….voor thuis…wat lief.
Vanbinnen slaak ik een zucht, onder andere van verlichting en ik word meteen zo’n 30 jaar terug in de tijd geworpen….. Ik zie mijn eigen enthousiasme van weleer over de Kermis op hun gezichtjes. Natuurlijk is de Kermis kei leuk en heeft het iets magisch met al die lichtjes en de jongens en meiden uit de klas!
Na een geslaagde avond rijden we met zijn allen tevreden, maar sommigen ook nog eens opgelucht, naar huis… Discussie gesloten….tot volgend jaar…
NEEEE!!!
…Ze wil nog één keer!! Met een andere vriendin!! Dit keer overdag en graag dus zonder ons!!
Dat moet toch wel kunnen mam??? Please…….?
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website].
