Linda's Blogumn: NAC Breda Soccer Camp...drie dagen je droom leven…
Zonovergoten begint de eerste week van de zomervakantie. Die voor onze jongste wel heel erg bijzonder is gestart. Namelijk met het NAC Breda Soccer Camp, wat dit jaar voor de eerste keer op het terrein van r.k.v.v. JEKA plaatsvond.
Het was zonnig en warm, zelfs af en toe een beetje te…warm. Maar aan de andere kant, klaagden daar de volwassenen aan de kant meer over, dan de deelnemertjes van vijf tot vijftien jaar zelf.
Kan ik wel hoog genoeg schieten?
Onze jongste, die de dagen en nachtjes aan het aftellen was, lag de avond van tevoren te piekeren in zijn bedje. Zou hij wel hoog genoeg kunnen schieten? Toen hij de volgende ochtend met open armen werd ontvangen door in het zwart/geel geklede coaches, op het door zwart met gele vlaggen en spandoeken gekleurde JEKA-terrein, veranderde zijn twijfel in verlangen en enthousiasme...
Geen tijd voor blessures…
Nog nooit eerder vormden zijn pupillen in zulke fonkelende diamantjes, zoals op het moment dat in de kleedkamer daar zijn eigen NAC Soccer Camp tenue hing. En nog nooit eerder pronkte zijn borstkasje zo ver vooruit, als op het moment dat hij de kleedkamer verliet en in een rij met alle andere zwart/geel aangeklede jongens het veld betrad.
Terwijl de zon hoog aan de hemel stond, lieten alle deelnemers zich van hun beste kant zien. Want…wie weet wordt je wel gescout. De vasthoudendheid van onze jongste daarin was behoorlijk groot. Want na even te zijn weggeweest zie ik langs de lijn ineens dat de rand van zijn voetbalkous doordrenkt is met bloed. Nop in zijn knie gehad, hoor ik dan, twijfel of het gehecht moest worden, hoor ik ook. Ik scan het gezicht van mijn jongen. Ik neem er geen pijn op gewaar, daar heeft hij geen tijd voor.
‘Heb je gehuild,’ vraag ik hem ’s avonds, als ik zijn knie met een in Biotex sopje gedrenkte spons afdep. ‘Gehuild..gehuild…welnee joh, puh..maar het deed wel een beetje pijn,’ verzekert mijn kleine man me. En daar kan ik me op zijn zachts gezegd wel iets bij voorstellen. Het is zijn lust en zijn leven. Van elke jongen op het voetbalkamp trouwens. Elke avond lagen ze vast allemaal doodmoe maar voldaan en vol hoop in hun bed…
Op de laatste dag, die in en in benauwd was, zag je de energie langzaam wegstromen uit de jonge lichaampjes die toch nog zo graag wilden. Maar zelfs daar was een geweldige oplossing voor verzonnen! Een ritje in de spelersbus van NAC. Wanneer de bus statig het terrein op draait, zijn alle ogen er aanbiddend op gericht. Het is duidelijk, want mocht er nog enige twijfel zijn geweest, NAC Breda heeft er vanaf deze week weer ruim honderd jonge fans bij.
Emotionele nabeschouwing op het toilet…
‘S-avonds word ik opgeroepen om naar het kleine kantoortje in de hal, oftewel het toilet te komen. Onze mop zit met zijn witte billetjes op de pot en zijn beentjes hangen speels te bengelen. ‘Mam, ik moet je wat zeggen,’ begint hij. ‘Ik moet je billen afvegen?’ Probeer ik te raden. Hij schudt zijn hoofdje en gebaart dat ik op gelijke hoogte op mijn hurken moest gaan zitten. ‘Mam, ik ben zoooooo blij dat ik van jullie dit heb mogen doen, dit NAC Camp, het is het mooiste wat ik ooit heb gehad.’
Zes jaar is hij…ik raak er gewoon een beetje van geëmotioneerd. Klaarblijkelijk kon geen enkele verre vakantie of duur cadeau op dit moment tippen aan de afgelopen drie dagen. Missie geslaagd, mijn moederhart klapt bijna uit elkaar van liefde en o ja natuurlijk beginnen de mondhoeken te trillen en worden de ogen vochtig. Ik geef hem een kusje op zijn wang en fluister in zijn oor:
‘Het is je gegund jongen, papa en mama zullen er alles aan doen om jouw leven en dat van je zus zo mooi mogelijk te maken…’
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [ blogumns | website ].
