"En in de herberg was geen plaats voor hen…" (Gastcolumn door Lucilla Tromp)
"En in de herberg was geen plaats voor hen…" Als er één zin uitspringt uit het Kerstverhaal is het deze zin wel. Er zijn maar weinig mensen die het kerstverhaal niet kennen en massaal geven we, ieder op onze eigen manier, invulling aan dit verhaal. Dit verhaal is toch een beetje de grondtoon van het feest wat we over een paar dagen vieren.
Een geboorte, een nieuw begin, hoop, leven, geborgenheid en veiligheid, verbinding. Kerst kent vele variaties maar hoe dan ook: je doet het samen en de wens op vrede en welbehagen voor alle mensen hangt in de lucht. Diep weggestopt in de huizen komen de mensen samen en zo warm en knusjes bij elkaar met al die lichtjes lijkt de illusie van geborgenheid en veiligheid even werkelijkheid.
En in veel huishoudens wordt er stil gestaan bij die ene dramatische zin uit het oude verhaal. Er wordt gedacht aan de de herberg waarin gewone mensen zoals jij en ik niet welkom waren en ook aan het kindje dat in een stal geboren werd. Want bij veel Kerstbomen staat een kerststalletje…
Toch zijn er een paar mensen die het Kerstverhaal en dus ook die ene zin niet begrepen hebben. En die mensen durfden het om met goed fatsoen en zonder blikken of blozen, vlak voor de kerst (hoewel, begrijp me goed, ook op een ander tijdstip vind ik dit gedrag absoluut “not done”) zich te verzamelen voor een gemeentehuis en zo asociaal te gaan doen dat de ME er aan te pas moest komen. In dit specifieke gemeentehuis werd op dat moment vergaderd of er “plaats was in de herberg” voor mensen die op de vlucht zijn voor oorlog.
We hoeven niet bang te zijn voor terroristische aanslagen van geradicaliseerde moslims; wij hebben “gewone” relschoppers. Die bevestigen “gewoon” een zware vuurwerkbom aan de gevel van een pand waar veel mensen binnen zijn…. En mensen die dat doen zijn de status van “relschopper” toch wel ontgroeid…
Ik heb er maar één woord voor. En ik excuseer mij er alvast voor, want ik ga het hartstochtelijke uitkotsen:
Gad-ver-damme!!
Wat is dit??
Straks zit we allemaal voor de tv, kaarsjes aan, boompje erbij, cadeautjes uitgepakt volgepropt met exotische dieren (want een gewoon stukje koe of kip draagt niet genoeg bij aan de feestvreugde) waarvan de restjes al beginnen te beschimmelen in de kliko (want het was of mislukt – tja, je maakt het ook niet dagelijks klaar- of gewoon teveel gekookt –) en dan kijken we naar het jaaroverzicht van 2015. En wat zien we dan?
Een vrouw die zich hysterisch voor een auto werpt in een dorp met de naam van de kleur waar we allemaal zo trots op zijn (en die staat voor eenheid en tolerantie) omdat er ook in haar herberg geen plaats voor mensen die op de vlucht zijn…
Geert Wilders die wordt verkozen tot politicus van het jaar….
Gad-ver-damme!!
En dat in een land waar we in april en mei ineens steeds weer nieuwe verzetshelden tevoorschijn toveren. Alsof Nederland alleen maar bestond uit mensen die heldhaftig en onbaatzuchtig hen die op de vlucht waren voor oorlog en geweld te hulp schoten. Nederig en trots wordt er gemeld dat “er weer meer mensen op de Dam waren tijdens de nationale dodenherdenking”. Hoe makkelijk is het om het verleden te romantiseren maar in het hier en nu de kans om een verzetsheld te zijn en een ander te helpen laten liggen. We mogen “niet vergeten” maar in het hier en nu de kans pakken om die verzetshelden op de enige juiste manier te eren (door anderen te helpen) laten we liggen….
Ik ben het niet eens met de manier waarop de politiek omgaat met de vluchtelingencrisis, laat ik hier ook even duidelijk in zijn. Maar: Gad-ver-damme!!
Waar gaat het nou in feite om? Mensen die op zoek zijn naar veiligheid. Mensen zichzelf gedwongen voelden om hun land, hun leven en zelfs cultuur achter zich te laten omdat ze gewoon letterlijk vrezen voor hun leven. Iets wat wij ons totaal niet voor kunnen stellen...
(Gastcolumn door Lucilla Tromp)
