Jonge actrice film Brimstone mag niet naar eigen première

Zoals ik wel vaker in mijn columns heb laten doorschemeren, heb ik helemaal niets met van die mensen en instellingen die zich consequent aan regels houden puur en alleen vanwege het feit dat het regels zijn. En die daarbij weigeren om hun verstand te gebruiken (of het vermogen daartoe missen, waar ze overigens natuurlijk ook niets aan kunnen doen).

Om bijvoorbeeld kritisch te kijken of de regels nog wel voldoen of dat ze wellicht moeten worden afgeschaft of aangepast - omdat ze zo vaag zijn dat het voor meerdere interpretaties vatbaar is - of dat er misschien uitzonderingen kunnen worden gemaakt daar waar het nut volledig ontbreekt en de regel in feite al zijn waarde verliest.

Normaal gesproken zou ik hier niet zo snel een aparte column aan wijden, ware het niet dat ik iets las waarvan ik dacht van dít is nou een klassiek voorbeeld van hoe vreselijk onbenullig het kan zijn om je koste wat het kost te willen vasthouden aan het naleven van de regeltjes.

“De veertien jarige Emilia Jones zal in Nederland niet toegelaten worden op de première van ‘Brimstone’, de eerste Engelstalige film van regisseur Martin Koolhoven. Jones speelt in de film een meisje dat in een bordeel werkt en heeft ‘Brimstone’ al gezien tijdens de wereldpremière op het festival in Venetië, maar in Nederland zal Jones de zaal van het Tuschinski-theater moeten verlaten tijdens de screening en wel omdat ze te jong is: de film heeft namelijk een keuring van zestien jaar en ouder gekregen.”

Het is dat het begin januari is anders had ik meteen aan een 1 aprilgrap gedacht. En nog steeds houd ik een beetje rekening met een soort van publiciteitsstunt om de film eens lekker te promoten, zo absurd en te gek voor woorden vind ik dit.

Mijn God, je zult maar degene zijn die zo dapper is geweest om deze “wijze” beslissing te nemen (of erger nog misschien: door te geven namens een nog hogere baas): Dirk de Lille, directeur van filmdistribiteur Paradiso Films.

Wat zal die man blij met zichzelf zijn geweest. Blij omdat hij tenminste nog zo’n standvastig iemand is die zich door niemand gek laat maken en die zich onder alle omstandigheden honderd procent consequent zal blijven vasthouden aan de regels “omdat regels nu eenmaal regels zijn”. Ik krijg nu al medelijden met zijn kinderen en de rigide wijze waarop die door hun vader zullen zijn opgevoed (ervan uitgaande dat Dirk kinderen heeft).

Is het nou echt zo ontzettend moeilijk voor slaafse regelvolgertjes als Dirk de Lille om hier eventjes eerst je hersentjes te gebruiken en jezelf wat nuttige vragen te stellen, hoe moeilijk kan dat zijn?

Waarvoor is deze regel van 16+ films in het leven geroepen? Nou, waarschijnlijk om kinderen tegen zichzelf in bescherming te nemen zodat ze niet worden blootgesteld aan (horror) beelden van indringend, hard, extreem, angstaanjagend geweld of seksueel geweld dat als risico heeft dat ze er later negatieve gevolgen van ondervinden. Bijvoorbeeld in de vorm van het ontwikkelen van angsten of van het kopiëren van negatief gedrag.

Ok, het veertienjarige meisje waar het hier om gaat, heeft zelf in deze film gespeeld. Dus hoe groot acht ik de kans dat zij risico loopt op genoemde negatieve gevolgen? Nou, voor iemand die zelf heeft meegespeeld in de film en die dus met eigen ogen heeft gezien hoe alle filmscenes zijn gemaakt, verwacht ik niet dat de film op haar als choquerend zal overkomen of zal leiden tot traumatische ervaringen. Bovendien komt daar nog bij dat ze de film blijkbaar al eerder heeft gezien tijdens de wereldpremière in Venetië. Dus ik zou zeggen nul komma nul risico.

Precies. Dus heeft het in dit geval veel zin om haar koste wat het kost aan de 16+ filmregel te houden of loop ik daarmee volledig mijn doel voorbij en maak ik alleen mezelf compleet belachelijk? Voilà, trek zelf je conclusie zou ik zeggen. Zo moeilijk is dat niet. Gun die meid gewoon de première die ze verdient.

De discussie over de zin en onzin van de filmkeuring in het algemeen bewaar ik overigens maar voor een andere column, wellicht.

Door het schrijven van deze column heb ik in elk geval enorme zin gekregen om binnenkort met mijn dertienjarige dochter “Brimstone” te gaan bekijken. Ik zeg wel dat ze zestien is.