Terroristische aanslag in Nice, of niet?

Ik vraag me af of er ergens op deze wereld moslimfundamentalistische theekransjes voorkomen waarbij ouders niet alleen trots vertellen dat hun zoon advocaat, CEO of chirurg is, maar ook dat hun zoon is omgekomen tijdens het ombrengen van tientallen “ongelovigen”.

Bijvoorbeeld door met een vrachtwagen in te rijden op weerloze gezinnen die op een nationale feestdag naar een vuurwerkshow aan het kijken waren. En dat de andere ouders dan afgunstig denken van shit (of Mijn Allah), daar kunnen wij niet tegenop.

Geen islamitische advocaat, CEO of chirurg heeft tenslotte garantie op 72 maagden in het hiernamaals. Maar ter geruststelling: dat hebben terroristen ook niet. Wie mij kan vertellen waar in de Koran staat dat je als terrorist (of ieder ander) als beloning na je dood in het paradijs 72 maagden krijgt, mag het mij zeggen. Dit is niets anders dan een mythe. Een mythe die in het nadeel van de islam werkt.

Toch houd ik bij de inmiddels uiteraard door Islamitische Staat (I.S.) opgeëiste “terroristische aanslag” in Nice rekening met een heel ander scenario waarbij religie niet of hooguit nauwelijks een rol heeft gespeeld en er van terrorisme eigenlijk helemaal geen sprake is geweest. Veelzeggend hierbij vind ik de mededeling van een buurman van de dader in Nice (de 31-jarige Tunesische Fransman Mohamed Lahouaiej Bouhlel) dat dit helemaal niets met religie of de islam te maken heeft. De buurman over de dader: “Hij bidt niet, doet niet aan ramadan, helemaal niks. Hij zit in de put, gaat door een scheiding . Hij woont alleen en hij heeft geldproblemen.” Ervan uitgaande dat wat deze buurman zegt klopt, zie ik bepaald geen geloofsfanaat voor me wat je zou mogen verwachten bij extreem moslimterrorisme. En het lijkt me sterk dat zo iemand dat van de ene op de andere dag opeens geworden is.

Dat het incident in Nice desalniettemin de wereld overgaat als de zoveelste recente terroristische aanslag in Frankrijk zegt alles over de angst die in deze tijd regeert en over de impact die terroristische groeperingen als I.S. hebben. Ik acht de kans helemaal niet ondenkbaar dat we hier niet met een terrorist te maken hebben gehad maar slechts "gewoon" met een zwaar gefrustreerde man met psychische problemen. Een eenzaam en depressief individu dat alles om zich heen door zijn vingers zag glippen (zijn huwelijk, zijn band met zijn kinderen, zijn financiële zekerheid etc.), dat de controle over zijn leven was kwijtgeraakt en dat daardoor zoveel woede in zich voelde opborrelen dat hij zin kreeg om alles en iedereen om hem heen af te maken.

Wie zich in zo’n uitzichtloze negatieve spiraal bevindt, kan zich van alles in zijn hoofd halen. Die kan ook gaan bedenken van hé ik ben een moslim dus als ik er nou eens uitga met een spectaculaire terroristische knal dan sla ik wellicht twee vliegen in één klap. En ik ben dan dood én ik word een islamitische martelaar met hopelijk straks een mooie beloning in het paradijs. De man had tenslotte niets meer te verliezen en zo wordt hij in elk geval nog als een held gezien door een select moslimfundamentalistisch gezelschap.

En natuurlijk is de I.S. er op zo’n moment als de kippen bij om meteen de verantwoordelijkheid voor de “terroristische aanslag” op te eisen want een beetje terroristische beweging laat zo’n buitenkans natuurlijk niet schieten. Wat dat betreft bevindt I.S. zich in een luxe positie: elke islamitische gek op de wereld die om wat voor reden dan ook besluit om anderen te doden met (toevallig) een ander (of geen) geloof, wordt onmiddellijk door I.S. omarmd als zijnde een van hun soldaten. Wel op voorwaarde uiteraard dat de betreffende “terrorist” het niet meer kan navertellen en (vooral) ontkennen. In zulke gevallen geldt voor de I.S. hetzelfde als wat voor heel veel mensen zal gelden: de beste “terrorist” is een dode terrorist.

Op dit moment is er nog weinig bekend over de dader in Nice en zijn motieven maar ik kijk in elk geval niet gek op als de heer Mohamed Lahouaiej Bouhlel evenveel banden met moslimextremistische terreurbewegingen als I.S. blijkt te hebben gehad als met mij. En voor alle duidelijkheid: ik heb deze Mohamed nog nooit gezien of gesproken of geschreven. Al kun je je hierbij uiteraard terecht afvragen of als dat wel zo zou zijn geweest ik hier anders had beweerd.

De zoveelste terroristische aanslag in Frankrijk? De toekomst zal het uitwijzen, maar vooralsnog heb ik zo mijn twijfels…