Sinds de start van de afvalrace heb ik moeten dealen met mijn verslaving voor eten. Niet alleen is/ was eten voor mij gezellig en lekker, ook is/was het voor mij een soort uitlaatklep.
Een spelletjes avond ging altijd gepaard met zoutjes, snackjes, frisdrank en/of alcohol. Wanneer je jezelf daaraan laat wennen is het een hele mooie levensstijl. Weliswaar geen erg gezonde levensstijl, maar ach je leeft maar één keer.
Wanneer in mijn leven de stress de kop opstak graaide en snaaide ik zo’n beetje naar al het eten dat los en vast zat. Door goed te luisteren naar wat Gwen mij te vertellen had, ben ik beetje bij beetje mijn eetstijlen gaan proberen aan te passen. Ik mag met gepaste trots melden dat me dat wel gelukt is. Wel moet ik er voor waken dat ik niet te weinig ga eten. Ongetwijfeld zal ik ook na de afvalrace in worsteling blijven met de ‘stemmetjes’ die mij vertellen dat ik best wel een snackje, zoutje, frisdrankje of alcoholletje mag nemen. Nou….., liever niet. Ik denk dat het voor mij net zo werkt als met vele rokers in ons midden. De verslaving blijft op de loer liggen.
Verder vind ik het zalig om bezig te zijn met beweging. Hetzij wandelen, fietsen, sporten, workout bij Gwen, net doen of ik hardloop, proberen op een dag 8 uur stil te staan (dat mag van mijn polarwatch, niet dat me dat gaat lukken…, #druktemakertje)
De sportmomenten worden netjes om mijn werk en gezinsleven ingepland. Voor zover ik kan voorzien zal ik dit ook vol kunnen houden wanneer mijn begeleiding ten einde zal komen begin april. Er staan zoveel mooie dingen op de planning waar ik langzaamaan naar toe aan het werken ben. Het hoeft niet snel te gaan…., laat mij maar schuiven. Steun me waar je zou willen steunen, want makkelijk? Dat zal het nooit worden. Ik hoor veel mensen praten over een knop die omgaat. Eerlijk? Ik heb knoppen genoeg die ik heb omgezet, maar over welke knop praten ze dan? De sportknop? Check! De eet bewuster knop? Check! De afvalknop? Uhm…., ( paar gram eraf deze week?!) Check?! Voor mezelf besef ik terdege dat ik nu mijn personal trainer nog even nodig heb…., want nu al alleen door? Nee…., laten we alsjeblieft nog 2,5 maand wachten. Het is gek, maar ik krijg nu ik dit zo schrijf een beetje een vreemd gevoel. Alsof ik na 2,5 maand op mezelf ga wonen ofzo! Hahaha, misschien is dat wel een goede vergelijking. Van een afstandje ‘ouderlijk toezicht ( Gwen dus!).’
Goed! De afvalrace en Gwen, waar hebben jullie mij gebracht? Gwen deelt grote en kleine momenten met me. Tijdens trainingen kan ze hele kleine dingen zeggen de me op dat moment motiveren. Ze kan met regelmaat een goeie, positieve sneer geven. Dan lach ik wel…., maar ergens diep van binnen motiveert me dat. Dat die motivatie zich anders uit dan een energie explosie tijdens de training wil niet zeggen dat hij er niet is. Het fijnste aan Gwen vind ik dat ze ALTIJD een positieve benadering heeft. Ik heb haar nog niet kunnen betrappen op een moment dat ze mij negatief benaderd. Altijd coacht ze positief. Termen als: ‘Goed bezig, Mark, Kijk eens wat je bereikt en Vergelijk jezelf eens met begin oktober…., wat ben jij gegroeid’ hoor ik regelmatig Kortom….,het is fijn om bij Gwen te mogen trainen.
De afvalrace heeft me laten inzien waarom ik bepaalde dingen juist wel of niet wil. Ja ik wil vechten voor mezelf, Ja ik wil strijden voor mijn lichaam zodat ik een betere papa, Mark, man, broer, zoon, kleinkind, vriend en/of collega kan zijn. De afvalrace heeft me weer laten voelen hoe het is om trots te zijn op mezelf. De prestatie die mijn lichaam op sportief vlak laat zien. En nee…., dat ga ik niet doen tegen elke prijs. Wat daar de consequentie van is….? Geen idee…., maar buiten kijf staat dat ik mezelf gelukkig voel! En dat is zo’n gelukszalig gevoel…, dat ik iedereen die dicht om mij heen staat wil toewensen.
Deze week deel ik geen trainingsmomenten. Daar had ik simpelweg GEEN zin in. Wel wil ik jullie lezers en volgers er allemaal op wijzen dat je jezelf nog steeds kunt aanmelden voor de Family Bootcamp.
