Uiteraard was ik voornemens om deze keer een stukje te schrijven over de Singelloop. Een inkoppertje!
De Singelloop is natuurlijk een begrip in Breda. Het feit dat ik al niet mee kán doen is eigenlijk al erg genoeg en not done. Je kunt gewoonweg niet om de Singelloop heen. Niet alleen door de afzettingen…grrr… maar ook op school wordt er ruim aandacht aan besteed en geïnventariseerd wie mee wil doen en dan, zo ja, kan het schoolshirt opgehaald worden.
Al weken van te voren zie ik jong en oud, man en vrouw, soepeltjes maar vaker nog zwaar zwoegend voorbij rennen of sjokken.
Persoonlijke overwinningen
Jaaah, de Singelloop is een dingetje in Breda hoor, zeg maar gerust een ding! Een happening! Hoewel ik dus zelf niet meer hardloop, ben ik elk jaar wel steevast te vinden in het centrum om deze en gene aan te moedigen. En steeds bedenk ik me dan na afloop dat ik zo graag eens mee zou willen doen. Ik heb ook de rare eigenschap dat ik dan altijd een beetje emotioneel word, wanneer ik al die mensen zo zie vechten voor hun persoonlijke overwinning. Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen sta ik dan te roepen dat ze het kunnen!!!! Rare snuiters die auteurs….tja, kan er niks aan doen.
Maar dit jaar….. heb ik geen fluit gezien van de Singelloop en niemand aangemoedigd…
We hadden de avond er voor namelijk een etentje gepland met vrienden die we al héél lang niet gezien en gesproken hadden. Wat dus resulteerde in bomen tot diep in de nacht met uiteindelijk maar liefst 4 (!!!!) verschillende lege flessen witte wijn op tafel, en uh, dat alleen verdeeld over mij en mijn vriendin…. U begrijpt het al…Linda was zondag niet aanspreekbaar.. Verre van dat. Verder dan douchen en haren föhnen ben ik zondag niet gekomen. Één troost…betreffende vriendin ook niet, dus ik was niet de enige met een hoop misère aan, of eigenlijk, in mijn hoofd…
Spijt…spijt…
Vervolgens staat de Sociale Media bol van de berichten over de kanjers die wél hebben gelopen. Die fris en fruitig aan de start stonden en bezweten maar voldaan met een medaille rond hun nek of tussen de tanden voorbij de finish staan. Ik kruip nog dieper onder mijn dekentje op de bank. In moderne termen noemt men mij vandaag toch echt: “falend.” En zo voel ik me ook.
Dit moet dus anders, (hoe vaak heb ik me dat al voorgenomen? O ja…heel vaak, maar ik meen het steeds weer met de beste bedoelingen).
Anderzijds…heb ik een heerlijke avond gehad met lieve vrienden om me heen. Een uitglijer qua wijn tja… Maar hoewel ik zondag een wrak was, heb ik maandagochtend al mijn kracht bij elkaar verzameld, mijn sportoutfit aangetrokken, en ben vervolgens vol goede moed naar de sportschool gegaan. Al mijn falende gevoelens en het laatste restje witte wijn uitgezweten.
En daarom voelde ik me maandag als herboren. Alles onder controle en volgend jaar….ja..volgend jaar dan…dan….
Voor iedereen die afgelopen zondag de finish haalde, jong/oud, groot/klein, dik/dun! Alsnog CHAPEAU!!!
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website].
