Als ik mijn vorige columns zo een beetje terug lees, lijk ik het enkel maar over voetbal, bier en vrouwen te hebben. Alvorens ik hier word afgeschilderd als een ordinaire zuiplap en sexmaniak, wil ik het vandaag toch maar even over een serieus onderwerp hebben, zoals ‘Werk’.
Maar ook dat schiet niet echt op als ik jullie vertel dat ik tussen 2010 en 2012 drie jaar voor een project bij Heineken heb gewerkt en een ravissante manager had die een rasechte Ajax-fan was. Terug bij af dus.
Afijn, kan je het verzinnen? Een uitgeweken Belg die elke dag 180 km (heen-en-terug) naar Zoeterwoude rijdt om te gaan werken bij Heineken terwijl letterlijk aan zijn voordeur de kantoren van Inbev liggen? Woon-werk verkeer 100 meter. Gekker moet het natuurlijk niet worden. Ga dat maar eens aan je Belgische Jupiler-maatjes uitleggen.
Ach ja, werk komt zoals het komt soms en ik heb er ondanks heel wat fileleed een leuke en leerrijke tijd gehad. Maar als ik zeg dat ik hier in Breda soms al vreemd word aangekeken, willen jullie niet weten wat voor een zeldzame rariteit ik ‘boven de rivieren’ was. Ik werd in het begin gezien als een verdwaalde arbeidstoerist die de kaart van Nederland ondersteboven had gedraaid op zoek naar een baan.
Je komt ‘boven de rivieren’ werkelijk in een andere wereld terecht. De Brabantse gezelligheid maakt plaats voor een no-nonsens, directe, harde managementcultuur. Ik wist niet op welke planeet ik nu weer was terechtgekomen. In een jungle van Rotterdamse, Haagse en Amsterdamse brulapen die blijkbaar wel erg ingelezen waren in het boek ‘Belgenmopjes voor Dummies’. Dat heb je dus als je de enige Belg bent tussen 2478 medewerkers. Maar de meesten wel met een klein hartje gelukkig.
En als ze voelen dat je wat kan hebben, kunnen ze óók wel tegen een stootje. Incasseren maar af en toe een ferme tik terug. Zo moet het spel gespeeld worden. Sportief waren ze wel, die Hollanders. Wat ik aan mijn Heineken-avontuur heb overgehouden is een olifantenhuid die je met drie liter Ajax-reiniger nog niet afgeschuurd krijgt. Met een gezonde dosis zelfspot geraak je al ver in het leven, zeg ik altijd.
Toch was ik elke dag weer blij dat ik zonder kleerscheuren de Moerdijkbrug had gehaald. Terug in mijn vertrouwde Brabant, mijn thuis. Misschien dus toch maar eens even langs de HR-afdeling van Inbev passeren.
Sinds 9 december is Gert columnist voor Breda Nieuws. Wekelijks zal hij met een Belgische bril op ons een kijkje geven in zijn leven als Belg in Breda.
