Al verscheidene filmpjes op het internet gezien over wildvreemden die op straat tegenover elkaar gingen zitten om elkaar één minuut in de ogen te kijken. En donderdagmiddag was dit evenement hier in Breda, in het Valkenberg Park. The World’s Biggest Eye Contact Experiment. Dat wilde ik nou weleens meemaken!
Iets na half vijf kwam ik in het Valkenberg aan. Onder de bomen ter hoogte van het theehuis en de vijver stonden en zaten mensen op stoeltjes en in hoepels tegenover elkaar. Lekker warm aangekleed en veelal gewapend met een vrolijk gekleurde paraplu stonden ze elkaar één minuut in de ogen te kijken. De rust en stilte was voelbaar, van wat er hier gaande was. Bijzonder.
Gemoedelijke sfeer
Het was niet moeilijk om ertussen te springen en het ook eens te ervaren, iemand in de ogen te kijken. De aanwezigen nodigden elkaar gewoon uit en dat vertrouwen en die gemoedelijkheid was er gewoon. Een meneer ging in de hoepel tegenover mij staan en we keken elkaar één minuut aan, zonder te praten. Een bijzondere ervaring om iemand eens echt te zien.
Afgesloten
“Normaal gesproken lopen we elkaar gewoon voorbij op straat. Iedereen is met z’n telefoon bezig. De echte aandacht is er gewoon niet voor elkaar. Natuurlijk ga je elkaar op straat ook niet één minuut aan zitten staren, maar elkaar gewoon aankijken of een glimlach of een knikje is al voldoende. Dat zegt al zoveel”, zegt Lisa.
Marie-Thérèse vertelt haar ervaring: “Als je elkaar zo diep in de ogen kijkt, valt het verschil tussen jezelf en de ander weg. We zien dat we allemaal mensen zijn, onderweg naar dat stukje geluk. Kun je nagaan hoe afgesloten we normaal gesproken zijn.”
Echt contact
Deze middag ontstond er echt contact, een verbinding. Op een gegeven moment stonden mensen elkaar te omhelzen. Mensen ontroerden elkaar. Na mijn minuut met een leuke man met groene paraplu, kreeg ik ook nog een stevige omhelzing van hem, maar helaas… even later is ie weg.
Uitdaging
Een journaliste van BN de Stem stelde mij en een aantal andere mensen vragen voor een artikel de volgende dag in de krant. Natuurlijk was ik bereid om haar vragen te beantwoorden. Leuk zelfs. Haar vragen gingen over mijn ervaring en wat er nou precies gebeurt. Mijn vraag daarop was of ze zelf al had meegedaan. Dus daagde ik haar uit, de cirkel in. Eén minuut keken we elkaar aan. En ze moest bekennen dat het wel bijzonder was om een wildvreemde zo lang, zonder praten, in de ogen te kijken.
Mooie opkomst
Even later ga ik tegenover Ria zitten. Na een bijzondere minuut zonder woorden, hebben we een gesprek over hoe mensen elkaar tegenwoordig niet eens meer lijken te zien. “Ken je de film Avatar?” vraagt ze aan mij. “Daar begroet de bevolking van die stam elkaar met de woorden ‘Ik zie jou’. En dat vind ik zo mooi. Dat is wat er hier nu ook gebeurt. Mensen zien elkaar echt.”
De opkomst van zo’n 80 man was prima. “We zijn erg blij met de opkomst, zeker vanwege het weer en de late aankondiging omdat we nog toestemming van de gemeente moesten krijgen”, aldus Marty Bogers van de organisatie. “Maar dit gaan we zeker vaker organiseren.”
