Wat een heftige week heb ik achter de rug, een week vol verdriet, spijt en het gevoel van falen. Maar gelukkig ook een erg leerzame week met een hoop inzichten en sterke keuzes. Ergens kijk ik terug op een nare week, maar als ik écht eerlijk terug kijk heb ik stiekem een TOP week gehad.
Vallen, opstaan en weer door… En, er nog sterker van worden ook, niet alleen fysiek door het vele sporten, maar vooral mentaal. Wat ben ik trots op mezelf!
Niet aan toe willen geven, maar toch gedaan
Rusttraining. Vorige week kreeg ik een app’je van mijn Personal trainer Eric dat hij aan het meekijken was naar mijn herstelstatus vanuit mijn Polar watch. Dat voelde wel even gek, dat hij precies kan zien wat ik allemaal doe zo in een week, maar tegelijkertijd ook heel erg fijn, omdat hij me daar goed op kan coachen. Eric heeft het al vaker tegen me gezegd dat hersteltraining erg belangrijk is.
Daar heb ik deze week verandering in aangebracht. Samen met de Spinning instructeur heb ik afgelopen dinsdag een Aerobe training gedaan. Dat wil zeggen, trainen op 50 tot 80 procent van de maximale hartslag. Dit verhoogt de hartslag en de ademhaling. Bezig zijn met het verbranden van koolhydraten en vetten. En zweten als een otter. Niet gedacht, ben namelijk niet tot 100% gegaan, maar ik vond het heerlijk. Je hoeft dus niet altijd tot het gaatje te gaan om een fijne training te hebben.
Daarnaast deze week voor het eerst sinds tijden weer een les Yoga gehad (Yin Yoga) en een les BodyBalance gevolgd. Was fijn. Toch bezig zijn, actief, maar wel in een rustigere stand met zeker ook weer goed resultaat.
Door iedereen aardig gevonden willen worden
Door iedereen aardig gevonden willen worden is mijn grootste valkuil waar ik nog steeds keer op keer tegenaan loop. Zo ook weer deze week. Gelukkig ben ik niet alleen, veel mensen zitten zo in elkaar, er veel voor over hebben om de ander maar te kunnen pleasen. Er zijn ook mensen die dat helemaal niks vinden, die zich daartegen verzetten en zeggen dat je dat juist niet moet willen. En er zijn mensen die daar extreem in zijn. Ik doe wat ik wil en de rest kan barsten.
Maar wat is er eigenlijk mis mee dat je graag wilt dat iedereen je aardig vindt? Dat is mijn grote levensvraag.
Hoe heerlijk moet je leven zijn als iedereen je geweldig vindt, als iedereen een positieve mening over je heeft, als iedereen je aardig vindt, en dan echt niemand uitgezonderd. Wat een geweldig leven heb je dan, nooit meer ruzie met anderen, geen conflicten, geen geroddel, helemaal niks meer. Iedereen vindt je aardig en andersom. Een mooier leven bestaat toch niet?
De mensen die vinden dat je het niet moet willen, hebben ongelijk. Het kan niet, dat iedereen je aardig vindt, zullen ze dan zeggen. Dat is onmogelijk! En terecht zeggen ze dat. Dat geldt voor alles in het leven waarnaar we streven. Het leven zal nooit perfect zijn. Volmaakt geluk bestaat niet. Onvoorwaardelijke liefde is onbereikbaar. Alles wat we doen en wat we kunnen bereiken, blijft mensenwerk. Maar is dat een reden om dan helemaal niet meer te streven naar hoe je het graag zou willen? Om het überhaupt te willen? Ook al red je het niet dat iederéén je aardig zal vinden, dan mogelijk toch wel heel veel mensen. Het is de moeite waard om ernaar te streven. Maar wel begrensd.
Ik wil geen nee zeggen
En dan de vraag, hoe doe je dat? En daar gaat het bij mij vaak mis. Ik kan geen nee zeggen, beter gezegd, ik wil geen nee zeggen. Want als ik wel nee zeg, dan vinden ze me vast niet leuk meer. Ik doe precies wat anderen van me verwachten, en daar pas ik me op aan. Helaas is daar voor mij niet altijd een grens in. En doe ik dingen die ik eigenlijk niet wil en waar ik niet achter sta. Ik stel dan niet alleen mezelf teleur, maar soms heeft het zelfs gevolgen voor anderen. Niemand is hetzelfde. Iedereen heeft zo zijn eigen behoeften en wensen in de omgang, en daar wil ik allemaal aan voldoen, want dan vinden ze me aardig, en dat is wat ik wil. Wat ik zelf wil, lijkt dan even niet zo belangrijk meer. Wat de ander wil en vindt, dat is waar het om gaat.
Anderen bepalen mijn leven, zij bepalen wat ik doe en niet doe. Je weet niet eens heel zeker of de anderen je ook wel echt aardig vinden. Of er misbruik van maken. Eén ding is wel zeker. In die situaties vind ik mezelf helemaal niet aardig en verwaarloos ik mezelf.
Het is een mooi streven om door iedereen aardig gevonden te worden. Maar hoe doe je dat zonder dat je daar zelf de dupe van wordt? Het antwoord is eigenlijk heel simpel, jezelf zijn. Hoe meer je jezelf bent, hoe sympathieker de wereld je vindt.
Mezelf zijn is voor mij een moeilijke weg, maar ik kom er steeds meer achter dat ik dat wel kan, en mezelf ook steeds leuker begin te vinden. Al vanaf het begin van De Afvalrace ben ik aan het onderzoeken wat ik wil, waar ik voor sta, leven naar mijn eigen waarden en normen. Dingen doen die bij me passen, waar ik me prettig bij voel. Niet alleen maar doen wat anderen fijn zouden vinden, maar doen omdat ik het zelf wil! Ja zeggen, maar vooral ook nee zeggen als ik dat wil. Niet meer bang zijn voor afkeuring. Luisteren. Wikken en wegen en je beslissing nemen, onafhankelijk van de mening van anderen. Maar wel met liefde en respect.
“Mensen die zichzelf zijn, zijn de magneten van deze wereld. Ze hebben een grote aantrekkingskracht op anderen. Het is fijn om in de nabijheid te zijn van zulke mensen.”
Deze mooie quote ga ik maar eens goed in mijn oren knopen. Tijdens de coachingsmomenten met mijn Personal trainer Eric vertel ik hem lang niet altijd alles, maar via een omweggetje komt hij wel altijd met de juiste hulp, op het juiste moment. Wat ik soms lastig vind, is dat ik nooit alleen ben met Eric en daardoor mezelf niet helemaal bloot durf te geven. Gelukkig hebben we dan altijd nog de telefoon en WhatsApp. Daar durf ik dat wel.
Zo ook van de week na een groepscoaching met een grote groep mede afvallers.
Falen bestaat eigenlijk helemaal niet
Eric presenteerde de groep drie soorten beloftes die je kunt maken en hoe je daar met behulp groeikeuzes mee aan de slag kan. Al snel ontdekte ik dat ik al op de goede weg ben als het gaat om sporten en voeding. Maar daar is weer die innerstance, de Wendy die graag aardig gewonden wil worden door iedereen. Ik ben de groeikeuzes en comfortkeuzes die ik in het leven maak eens goed gaan bekijken. En daar was ineens het gevoel van falen. Wat heb ik een spijt van een aantal keuzes die ik heb gemaakt vanuit de oude Wendy.
Na wat op een neer App’en met Eric over mijn faalgevoel heeft hij me één ding heel duidelijk gemaakt, falen bestaat niet. Totdat ik hier zelf aan toegeef.
Op het moment dat je opgeeft of stopt met werken aan je doelen, dan faal je. Zo lang je erin blijft geloven, dat je de mogelijkheid hebt om te slagen, dan kom je er uiteindelijk toch wel.
Maar als je dat nooit doet. Je geeft nooit op en blijft steeds maar richting je doel werken. Dan bestaat falen dus eigenlijk helemaal niet.
Dus, falen is niets meer en minder dan vallen, opstaan en doorgaan en het niet zien als falen, maar als een leermoment.
De nieuwe Wendy faalt niet, maar leert en groeit.
En dat merk ik!
Mijn sportmaatjes
Mijn lieve sportmaatjes zijn allemaal enorm belangrijk voor me. Het is fijn om met mensen te sporten met dezelfde missie. We steunen elkaar door dik en dun en geven elkaar een duwtje in de rug wanneer nodig. Ik wilde deze week uitgebreid vertellen over al deze lieve nieuwe mensen in mijn leven, maar… kom er steeds meer achter, met alle respect, dat ik ze eigenlijk niet echt nodig heb. Weet je wat het is, als om welke reden dan ook deze lieve nieuwe sportvrienden er ineens niet meer zijn. Omdat zij stoppen met werken aan hun doelen, geblesseerd raken of wat dan ook, dan zal ik het ook alleen moeten kunnen. Natuurlijk neemt het niet weg dat al deze lieve mensen me wel enorm kunnen motiveren. Maar uiteindelijk ben ik de enige die voor verandering bij mezelf kan zorgen. En hoe moet dat dan, door commitment en mezelf te zijn, enthousiast, trots en energiek.
Mijn lieve sportmaatjes hebben allemaal kort wat over me geschreven om me te helpen met mijn blog. Zo lief en enorm fijn. Maar toch kom ik nu achter dat het voor mij helemaal niet belangrijk moet zijn wat zij van mij vinden. Het gaat erom wat ik zèlf van mezelf vind. Het gaat erom dat ik voor mezelf zo’n stukje zou moeten kunnen schrijven, daar in geloof en me daar aan vast kan houden.
Natuurlijk heb ik wel alles gelezen en zal ik alle lieve stukjes bewaren voor als ik de kluts weer even kwijt ben, want in deze moeilijke week was het best wel fijn, al die lieve woorden.
Nu tijd om te gaan geloven in mezelf. Echt impact maken op mijn omgeving door mezelf te zijn. En als ik zo lees wat mijn sportmaatjes van me vinden, ben ik een inspiratie voor iedereen, dus al aardig op de goede weg.
En daarom wil ik jullie allemaal uitdagen om een challenge met mij mee te gaan doen.
30 day plank challenge
Tot slot ben ik met mezelf nog een leuke uitdaging aangegaan. Namelijk, een plank challenge. 30 dagen oefenen om uiteindelijk SUPER lang in een plank te kunnen blijven. Waarom de plank, omdat ik die totaal niet fijn vind, maar het wel graag wil kunnen.
Hij ziet er zo makkelijk uit, maar jeetje wat is deze oefening toch zwaar.
Het is dé oefening voor een strakke buik. Vergeet die eindeloze sit-ups, het enige wat voor deze oefening nodig is, wat kostbare minuten van je tijd en een beetje doorzettingsvermogen.
Daarom daag ik jullie allemaal uit om met me mee te doen! Ik begin 25 november met dag 1. Dan zit ik namelijk strak in mijn kerstjurkje na 30 dagen.
Komt ie; Ga zitten op je knieën. Zet je handen op schouderbreedte op de grond, strek je benen naar achteren en zet je tenen op heupbreedte, zodat je steunt in de push-uphouding. Span je buik zo goed mogelijk aan, zodat je boven- en onderlichaam een mooie rechte lijn vormen. Probeer dit de eerste dag minstens twintig seconden vol te houden, maar houd je goede vorm in de gaten. Let erop dat je je billen niet te ver omhoog steekt of je heupen laat zakken. Zo smokkel je, want de kracht moet echt vanuit je buik komen. Ook wanneer alles begint te shaken… “No pain, no gain.”
Klik hier voor de PDF versie van de challenge, print hem en hang hem op een plek zodat je er iedere dag aan herinnert wordt en kan afstrepen wat je gedaan hebt!
Succes!
Wendy wordt begeleid door Eric de Jong van EDJ Sports en dit wordt mede mogelijk gemaakt door een aantal sportieve partners. Neem contact met ons op als je hierin wat zou willen betekenen. De Afvalrace West-Brabant is te volgen via Facebook en de sites van Breda & Roosendaal Nieuws.
