En we zitten weer in week 5. Nog steeds ben ik iedere dag aan het sporten. Ik blijf een trouwe bezoeker van de Zumba lessen. En dan blijf ik altijd nog een uurtje langer om helemaal kapot te gaan met de training. Afgelopen woensdag heb ik Lieke zover gekregen om ook dat uurtje mee te doen. Ze doet dan wel niet mee aan De Afvalrace, maar dat heeft ze ook totaal niet nodig. Ze deed lekker fanatiek mee. En dat is fijn, want samen train je veel beter dan alleen. Dus lieve mede-Fitness-Centrum-Prinsenbeek-mensen, ik vind het echt niet erg als jullie een keertje mee trainen hoor!!
Misschien heb ik deze week aan de ene kant wel een makkelijke week met m’n blog. Want jullie zijn vast benieuwd hoe mijn familie reageert en wat mijn familie vindt van mijn deelname aan De Afvalrace. Natuurlijk is het soms vervelend dat je niet altijd meer tijd heb voor je vrienden en familie. Maar wat is het prachtig om te zien hoe iedereen daar respect voor heeft. Ik heb ook zeker veel respect voor hun! Dus laat ik mijn familie en vrienden maar eens aan het woord.
Supertrots op mijn dochter
Bert Huijbregts (m’n lieve papa): “Ik als vader ben super trots op mijn dochter dat ze mee doet aan De Afvalrace. Als ze ergens aan mee doet dan gaat ze er ook echt voor. Ik weet ook wel dat er dagen zijn die niet mee vallen. Maar als ze dan weer afgevallen is dan belt ze mij gelijk op en zegt ze: “pap, ik ben weer afgevallen!!” Ook zegt ze dat het heel zwaar is, maar dat het steeds beter gaat. En dan zeg ik altijd: “Je bent een Huijb!” Haha. Nou Wendy, ik weet dat je er voor gaat. Papa en Anny zijn trots op jou! En je weet het he: Je bent een Huijb en blijft een Huijb. Die laten zich nooit kennen.”
Zus, you can do it
Niels Huijbregts (m’n broer (TJE hihi)): “Ik ben de tweelingbroer van Wendy. Ik hoorde mijn zus al een langere periode zeggen dat ze wilde gaan sporten en dus ook af te gaan vallen. Mijn eerste reactie: “Da houde gij nie vol!” Toen kwam er een afvalrace waar mijn zus helemaal enthousiast van werd en me er elke dag wel mee lastig viel, haha. Wendy had zich er voor opgegeven en ik dacht: “Dit lukt toch niet”. Maar het lukte dus wel. Mijn zus heeft al jaren lang de wens om in de trouwjurk van ons mam, die helaas te vroeg van ons heen is gegaan, te passen. Dus ze was door het dolle heen toen ze geselecteerd werd om mee te doen. Ze ging en gaat er de volle 100% voor. Ik ben super trots op je zus en ons mam zou niet minder trots op je zijn. Ik kan niet wachten tot 9 april. Succes zus, You can do it.”
Zolang Wendy zich maar gelukkig voelt
Dominique Boot (m’n vriend): “Ik weet nog goed dat Wendy zich opgaf voor de afvalrace, nog voor ze de uitslag wist. Ze was er gewoon klaar mee. Alles moest en zou omgegooid worden. Het eten, levensstijl, sport, slapen, alles. Ik kwam in de eerste les even een kijkje nemen en werd apart genomen door Marissa die mij vertelde dat ze al had gewonnen en de finalist voor Prinsenbeek zou worden. Ik door het dolle natuurlijk maar moest mijn mond houden. Ik ben toen naar huis gegaan en gewacht tot ze terug kwam van haar eerste les. Ze belde me op of ik alsjeblieft de deur open kon doen, want ze trok het niet meer. Na overgegeven te hebben kwam ze naast me zitten en kwamen ondanks het lachen en praatjes de tranen naar boven. Geen tranen van ellende, maar ze was toen echt diep gegaan de eerste keer, en hoe erg het ook misschien klinkt, moest ik echt mijn best doen m’n lach in te houden, omdat ik dacht: “Ah schatje, het gaat nog zo veel erger worden.” Dat was dag één. Nu zijn we inmiddels in week vijf, bijna tien kilo eraf en een motivatie en conditie waar je u tegen zegt. Gisteren (dinsdagavond twee november) was ze eindelijk eens vrij en vroeg ze me mee te gaan sporten. Ik wist niet wat ik hoorde. Het is fijn om haar zo bezig te zien en zoveel vooruitgang te zien boeken. Ben trots op die lieve kleine scheet en stiekem profiteer ik er natuurlijk ook van, met al het gezonde eten en beweging. Ik sportte al veel en nu leeft het dusdanig dat er geen ontkomen meer aan is. Voor mij hoeft ze dit natuurlijk allemaal niet te doen zolang ze zich maar goed voelt en gelukkig is. Maar goed is goed en dat laat ze duidelijk merken. Het is nog een lange weg voor het zover is, maar ik zal er zijn om te supporten waar nodig en om haar op te vangen als ze dreigt te vallen. Voor nu zet ‘m op, scheetje! Al de pijn, moeite, bloed, zweet en tranen, het is vervelend, maar je wordt er conditioneel en qua gezondheid zoveel beter van, het zal het allemaal waard zijn.”
Mooie meid
Anneke van Hooijdonk (mijn schoonmoeder): “Hoi, hier mijn verhaal over Wendy. Om te beginnen, ze is leuk erg actief maar…. te dik haha!!! Zo bedoel ik het niet hoor, maar ik vind dat zonde van zo een mooie meid. Ik heb het met haar er dikwijls over gehad, maar ze is zo gek op eten en SAUSJES. Ik zei stop ermee en ik heb zelf een cafetaria. Maar ze ging door en dat gezichtje wat ze erbij trok maakte mij gelukkig. Maar nu het echt wordt is het iets anders. Nu ben ik er nog blijer mee. Gewoon niks meer, want we helpen wel natuurlijk. Wat is er mooier dan een slanke dame achter de toonbank van een cafetaria. Het gaat haar lukken, want zo is ze gewoon. Mijn lieve aanstaande schoondochter. Wendy!!! Ze weet van wanten.”
Wendy wordt begeleid door Fitness Centrum Prinsenbeek en dit wordt mede mogelijk gemaakt door een aantal sportieve partners.
