Het schijnt echt te bestaan puppyfever! Puppy’s zijn hot! Hotter dan een baby zelfs. Vrouwen nemen tegenwoordig liever puppy’s dan baby’s.
Echt? Ja, volgens Glamour is het echt zo! Om dus maar even met de deur in huis te vallen. Wij hebben een puppy! En hij blijft de grootte van een puppy behouden, zo lief… Alhoewel het nu meer weg heeft van een rondspringend shagpakje op pootjes, zal hij, als het goed is, straks ook niet groter dan het formaat van een clutch moeten worden. Volgens mij heb ik geen last van puppyfever. Maar het was wel goed dat ik deze week mijn handen vol had aan onze jongste aanwinst. Want, had ik vorig jaar tijdens de Kermis nog moeite met het loslaten van onze oudste dochter daar, en zag ik allerlei, misschien ietwat overtrokken gevaren op haar afkomen. Nu is het echte, letterlijke loslaten begonnen…
Schoolkamp…
De laatste weken van het schooljaar zijn ingeluid en dat betekent voor mijn dochter tevens de laatsten van de basisschool. En volgens goed gebruik gaan de pre-pubers dan op schoolkamp. Hoewel het snauwen en grauwen de laatste week voor kamp frequenter voorkwam dan, pak ‘m beet een maand geleden, wist ik vooraf al dat ik haar zou gaan missen. Toen ze de avond van tevoren meldde dat ze het wel goed vond “effe lekker afstand,” voelde dat als een brandnetel die langs je lichaam schuurt. Auwww…! Meteen vroeg ik ‘hoezo?’ Terwijl ik als volwassenen met een rationeel vermogen om na te denken haar natuurlijk wel begrijp. Het proces van losweken is namelijk in gang gezet en dat is volledig normaal. Maar toch…. Mijn emotioneel moederhart begrijpt het niet. Afstand hoezo? Ik wil nog steeds met jou knuffelen en kussen. Liefst nog steeds je hand vasthouden met oversteken. Allerlei prietpraat met je delen. Ik wil je begrijpen en de leukste en liefste moeder van de wereld voor je zijn. Ik wil nog steeds jouw alles zijn! Jij bent dat namelijk wel nog steeds voor mij, dat zal je altijd blijven!
En daarom pak ik tijdens het uitzwaaien van de achtstegroepers van de Sint Josephschool, behoedzaam mijn zonnebril uit mijn haar en druk hem stevig op mijn neus. Ik hoop dat niemand me nu iets vraagt. Want hoewel ik breed lachend jou uitzwaai, voel ik mijn mondhoeken trillen en voelt het alsof ik niet kan slikken. Ik ga je missen… Drie hele dagen, twee hele nachten… Geen telefoon om te bellen, geen appje, geen foto… niks… Ik probeer de gedachten te verdringen, dat je onderweg tijdens het fietsen iets zou kunnen overkomen. En ik probeer er al helemaal niet aan te denken dat dit nog veel vaker en zeker langer gaat voorkomen, tot ik enkel nog bij je op visite mag komen. Ik probeer er vooral aan te denken dat jij vandaag op weg bent om de tijd van je leven te hebben. Schoolkamp… ik herinner de mijne nog als de dag van gisteren…
Spanning wegdrinken bij Beers & Barrels…
Dus wring ik het “lege nest syndroom” deze dagen volledig uit op de jongste die lekker nog maar zes is, en dat in principe voor mij nog wel een jaar of vier mag blijven. Hij maakt gretig gebruik van mijn weke moederhart en wringt al zijn wensen voor deze dagen er moeiteloos doorheen. En ook onze puppy, laat zich heerlijk zonder tegenwerking vertroetelen…
Om kwart voor vijf donderdagmiddag staan we weer bij school te wachten tot de stoet kinderen terug vanuit Oosterhout zal arriveren. Wat om vijf uur gepland stond, wordt halfzes. In de tussentijd pakken we maar een biertje bij Beers & Barrels om de spanning en opwinding te temperen. En uiteindelijk…. Daar is ze weer! Ik kan het niet laten om in haar oor toe te fluisteren dat we ze gemist hebben… Meteen daarop krijg ik het meest bevredigende antwoord ever… ‘Het was top mam! Maar eh, ik heb jullie ook gemist joh!’
Linda Jansen is auteur van de romans Onder Water en Boven Water en woont met haar man en twee kinderen in Breda [website].
