Deze week even geen blog over mij maar een brief aan mijn grootste inspiratiebron tijdens De Afvalrace. Mijn lieve papa die komende zondag, 18 december, precies vijf jaar geleden is overleden.
Ik geloof erin dat toeval niet bestaat en dat alles in het leven een reden heeft. Daarom precies deze week een Blog over onze inspiratiebronnen. Ik kon me geen mooier moment bedenken om, nu, vijf jaar later stil te staan bij mijn lieve papa en hiermee weer een stapje dichter bij de krachtige Wendy te komen die ik wil zijn.
Emotionele week achter de rug
Hierdoor een erg emotionele week achter de rug. Boos op alles. Nergens zin in… De kerstboom opzetten was bijvoorbeeld een verschrikkelijke stap, net als alle voorgaande jaren. Uiteindelijk heeft Arjan me toch kunnen kalmeren in mijn gevoel en me ervan weten te overtuigen dat er gewoon een boom moest komen. Mijn excuses waren vooral dat er geen plek voor was, maar de plek die er niet was, was de plek in mijn hart waar ik die boom even niet wilde zien.
Dit jaar heb ik de boom wat mooier kunnen maken en heb ik voor het eerst in vijf jaar tijd een bijzondere kerstbal erin durven hangen. De kerstbal met een foto van papa die ik maakte vlak voor de uitvaart, voor mama, en voor mezelf.
Trainen viel me ook erg zwaar deze week, met flinke tegenzin… maar ben gegaan, heb gedaan wat ik wilde doen en gek genoeg hebben de emoties me juist sterker gemaakt. Ik ben helemaal tot het uiterste kunnen gaan, heerlijk!
Nog meer verwennerij!
Gelukkig deze week ook weer wat fijne liefdevolle, warme momenten. Donderdagmiddag heb ik heerlijk genoten van een facial behandeling van Leentje Henraat van Beauty & Me Oosterhout. Wat een fantastische vrouw is dat, het was niet alleen een heerlijk verwen moment, maar vooral praten. Ik had een bijzondere klik met Leentje waardoor we open gesprekken hebben gehad met elkaar over De Afvalrace en over de reden waarom ik er aan mee doe. We hebben het gehad met hoe sterke mensen in het leven staan en onze processen daar naar toe. En dat kletsen hield maar niet op, ook niet tijdens het heerlijke verwen moment. Ik heb een huidanalyse gehad, vermoeidheid, pigment, talg, roodheid, zeer interessant. Door middel van zes foto’s die van mijn gezicht gemaakt zijn wist ze precies wat voor huid ik heb en wat ik nodig had. Ik kreeg een diepe reiniging, een serum tegen roodheid en een heerlijke dagcrème. Leentje is een TOP zakenvrouw met hart voor haar werk. En daarom staat ze er helemaal voor de klant. Super bedankt voor deze geweldige middag en ik ga zeker nog eens terug naar Beauty & Me Oosterhout.
En heb ik een SUPER leuk kerstcadeau op mogen halen bij de Decathlon Breda.
Een Kettlebell, Resistance tube en sportmatje. Mijn nieuwe hulpjes komende tijd.
En kon ik me niet inhouden met shoppen, wil natuurlijk wel tip top voor de dag komen in januari als mijn carrière als hardloper van start gaat! Nieuwe hardloopschoenen, nieuwe hardloopbroek, nieuw hardloopmutsje en nieuwe haarband, hoppa!
Tot slot deel ik graag mijn brief aan mijn papa met jullie!
Lieve papa,
27 november 2011, 23.11 uur kreeg ik een telefoontje van mama, op mijn mobiel en zij belde ook met die van haar. Toen ik opnam hoorde ik een toon van onbereikbaarheid en voelde dat er iets niet helemaal klopte. Natuurlijk ging ik er vanuit dat het gewoon normaal was dat mama belde dus ik heb geprobeerd terug te bellen op de vaste lijn en daar werd door jullie beide tot 2 maal toe niet opgenomen. Vreemd…
Toen ben ik jou gaan bellen papa, was bang dat er iets ergs aan de hand was. Mama nam jouw telefoon op en toen wist ik het al…
Vroeg heel rustig aan mama wat er aan de hand was en mama vertelde me dat ze op de Eerste Hulp zat. Ik dacht nog heel even dat je misschien gevallen was onder de douche of iets anders simpels maar toen mama vertelde dat je afgevoerd was met loeiende sirenes en dat je thuis al gereanimeerd was raakte ik in paniek. Ik heb mama nog gevraagd of ik mocht komen, maar vragen is dan niet nodig hé… We kwamen er zo snel mogelijk aan!
Op zoek naar kleren, ik lag namelijk al op bed, begon ik zelfs te hyperventileren, niet mijn papa, hoe kon dat nou? Had jullie ’s middags nog gesproken… Heb maar een trui van Arjan aangedaan en een joggingbroek, kon namelijk mijn eigen kleren niet meer vinden. Heel vreemd allemaal.
In de gang trof ik de poezen aan, ook heel erg geschrokken en met een poefstaart van hier tot Tokyo en terug, echt zielig.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis meteen in mama haar armen gevallen en samen heel erg zitten huilen. En natuurlijk meteen gevraagd hoe het met jou was papa.
Mama vertelde dat ze lekker zat te breien en jij nog even achter de computer voor je werk . Zoals wel vaker op zondag, je weeklijsten doorsturen.
Daar is het mis gegaan.
Jij voelde je ineens helemaal niet lekker worden en bent de trap van de zolder afgestrompeld naar de slaapkamer om daar op bed te gaan liggen. Je hebt mama met je mobieltje gebeld om een glas drinken te vragen. Je had het heel erg slecht.
Mama zei nog zo mooi; “Kun je dat niet zelf komen halen”, maar toen bedacht ze dat het niet goed was wat er gebeurde.
Papa, waarom had jij je mobieltje op dat moment bij je, dat is zo goed geweest dat je die had en dat je meteen bent gaan bellen… Meteen is mama ook naar boven gegaan en daar trof ze jou erg benauwd aan papa.
Op dat moment vroeg mama je of ze een dokter moest bellen en jij zegt daar natuurlijk nooit ja op, we kennen je allemaal maar toch papa, zei jij een aantal keer tegen mama, bel een dokter, bel een dokter…
Mama heeft de huisartsenpost gebeld en ingelicht welke al snel door had dat er directe actie moest worden ondernomen en dus meteen jullie kant op is gekomen. In de tussentijd was jij ook de andere trap afgestrompeld en was je op de bank gaan liggen. Mama had een dekbed voor je gehaald en wilde die over je heen leggen omdat je het koud had… Je voelde zelfs koud vertelde ze me. Toen de huisarts er was is ze in gesprek met jou gegaan over wat he allemaal voelde en daar gebeurde het. Je stortte volledig in en was weg.
De huisarts heeft geweten wat er gaande was, met loeiende sirenes waren er al 2 ambulances bij gekomen en is de huisarts meteen begonnen met hartmassage. Mama werd in haar pyjama naar buiten gestuurd om het ambulance personeel te halen.
De ambulances hebben de hartmassage ondersteund en zijn zelfs over moeten gaan op defibrilleren.
Zo erg om te weten dat mama dit allemaal heeft zien gebeuren, het voelde echt of we je kwijt waren.
Je bent meegenomen naar het ziekenhuis en ook in de ambulance zijn ze continu aan het reanimeren geweest. De vrouw van het ziekenhuis die ons opving heeft vertelde aan ons dat het echt foute boel was en je een zware hartinfarct had gehad. Mochten we je maar even zien of even vasthouden papa, jij was zo ver bij ons vandaan…
Je werd meteen overgebracht naar de cathkamer waar je bent gedotterd en waar ze dus ontdekten dat er een grote bloedprop zat welke veel schade heeft aangericht aan je hart. In de cathkamer ben je gelukkig wel even bij bewustzijn geweest en daar vroeg je je nog zo mooi af wat er was en waar je was, zoals de broeders zeiden, je had zelfs praatjes.
Het voelde alsof ze je gered hadden papa en je weer bij ons was.
Maar, in de cathkamer heb je weer hartritme stoornissen gekregen waardoor er gekozen werd om jou in coma te brengen en over te plaatsen naar de Eerste Hart Hulp.
Vlak voor je overplaatsing naar de EHH hebben we in een wachtruimte gezeten vlak bij je papa. Er was misschien zelfs een kans dat we je even mochten zien. Maar door de stoornissen die je daar weer kreeg kon het niet en moesten ze door met zo veel mogelijk doen om jou te helpen. Wij wilden natuurlijk niets liever dan je even zien, maar veel liever nog dat het allemaal goed zou gaan komen! We zijn verder gebracht vanuit die hal, door de vrouw van het ziekenhuis, ik denk een maatschappelijk werker, of iemand van de patiënten opvang, naar de 3e verdieping, daar was de Eerste Hart Hulp afdeling.
De koffiezetter in die wachtruimte piepte heel erg, leek de mediamarkt wel. Jouw lievelingswinkel papa, alles deed me denken aan jou!
Geloof me, kwartieren duurden uren…
Maar daar hebben we je dan eindelijk even mogen zien. Daar zijn we allemaal enorm van geschrokken, zoveel slangetjes en toeters en bellen om je heen. Dat geloof je niet.
Aan de beademing en een ballonpomp. Die ballonpomp ondersteunde de pompfunctie van jouw hart en voor een betere doorbloeding van de kransslagaderen en zuurstofvoorziening van jouw hart.
Vanaf dat moment ben je 24 uur in een coma gehouden en werd jouw lichaam afgekoeld tot 33 graden. Door de koeling verminderde de ontstekingsreactie van je hersenen. Hierdoor verminderde de zwelling in je hersenen. Door de slaaptoestand / coma werd er minder van het lichaam gevraagd, zodat jouw lichaam minder zuurstof nodig had. En er zo min mogelijk kans op blijvende schade zou zijn.
We konden niets voor je doen papa, machteloos.
Het bleek een hartinfarct en hartstilstand in één. In de categorie heel zwaar… 24 uur werd je in slaap gehouden. Na 24 uur was het de vraag of je snel wakker zou worden (weinig hersenschade), of het lang zou duren (veel hersenschade) of zelfs niet meer wakker zou worden.
Je ademde niet zelfstandig, je hart pompte niet zelfstandig en heel veel medicatie… Zonder dit alles was je al dood. Je hart moest zelf gaan pompen, deed hij dat niet, dan was het voorbij… Er werd gezegd dat er maar weinig zo’n zware hartinfarct overleefden.
Je werd overgeplaatst naar IC zo slecht ging het met je. Elke seconde telde.
Gelukkig werd je wakker. En hebben we daarna 3 weken van je morgen genieten ondanks alle medische ups en downs. Wat ben ik daar dankbaar voor papa. Ik heb je gelukkig nog kunnen vertellen dat ik van je hou en jij ook van mij.
Je ging alleen maar vooruit, tot het weekend van 16, 17, 18 december.
Benauwd, pijn op de borst, kortademig. We werden bij je weggestuurd en er stonden meteen verplegers en artsen om je heen. Vermoedelijk een longontsteking, en ja, dat was het ook.
Zaterdag op zondag nacht werden we gewekt. Je was in paniek, benauwd en wilde bij ons zijn. We hebben uren naast je gezeten maar waren allemaal GEBROKEN. Mama is heel de nacht bij je gebleven. Het was net alsof jij die nacht al wist dat dit weleens je laatste nacht samen met mama kon zijn en de laatste keer dat je jouw dochters kon zien.
De ochtend erna moest je weer naar de IC, infectiewaarde gedaald maar minimaal. Erg slechte longfoto. Antibiotica deed het niet. Je lichaam kon het niet aan.
Die avond mochten we met het bezoek dan ook niet bij je… Op dat moment voelde ik al dat je ons ging verlaten. Maar ik bleef sterk.
Naast je bed hebben we gewacht tot het einde kwam…
Papa je had een tweede hartinfarct eroverheen gekregen. Het bleek een al eerder ontstane bloedprop, op dezelfde plaats, daar waar jouw hart al zo beschadigd was. Dotteren was niet meer mogelijk en het was wachten tot je niet meer kon. Ik heb je hand vastgehouden tot de laatste ademhaling en het laatste klopje van jouw hart.
18 december 2011, 22.10 uur… Rust zacht lieve papa.
Nu 5 jaar later voelt het nog steeds als de dag van gisteren dat je bij ons was papa. Ik mis je nog steeds iedere dag. En zeker nu…
Nu ik de stap heb gezet om mijn leven drastisch om te gooien en te kiezen voor de Wendy die ik wil zijn. En ik kan je zeggen papa. De Wendy die ik wil zijn is net zo mooi en bijzonder als jou. Jij zit in iedereen zijn herinnering als iemand die mensen inspireerde, als doorzetter, als een warme zorgzame man, als iemand die er altijd was voor anderen maar daarbij nooit zichzelf en zijn gezin vergat. Iemand die krachtig in het leven stond en niets uit de weg ging. En toch ook de eenvoud.
De betekenis van jouw naam is dan ook niet voor niets: “Het is de simpele toch diepe eenvoud die een Ben maakt tot een Ben. Iedereen onthoudt de Ben, niemand is je na alle jaren vergeten. Ben blijft van alle tijden.”
Papa, je bent en blijft, ook al ben je nu niet meer hier, voor altijd mijn grote voorbeeld. Wat wil ik graag net zo sterk in het leven staan net als jij altijd deed. Wat wil ik net zo graag een mooie, kleine, groep mensen om me heen hebben die een plek in mijn hart hebben veroverd net als de mensen om jou heen. Wat wil ik graag net zoals jij altijd deed veel liefde kunnen geven en mogen ontvangen.
Papa, ik weet dat ik niet alles in het leven op de juiste manier aanga. Ik zie het niet als fouten, ik zie het niet als falen, maar als levenslessen. Het is vallen en opstaan, net als in jouw leven. Maar papa, weet dat ik kei hard aan het werk ben! Ik hoop dat je trots op me bent, ook al kun je niet meer meemaken waar ik doorheen ga.
In mijn dromen weet ik dat je er soms weer even bent. En ik hoop je in mijn dromen dan ook eens te kunnen laten zien hoe het met me gaat. En dat ik dan kan zien hoe trots je op me bent…
Ik mis je…
Voor altijd jouw kleine meisje…
Fijn, om met deze brief een stapje verder te kunnen zetten, een stap verder in het geloof dat mijn papa enorm trots op me is en een stap dichter in de richting van de Wendy die ik wil zijn.
Jeetje wat was dit moeilijk, maar ben blij dat ik dit heb gedaan.
Het lucht op, het geeft me hoop en vertrouwen en een mooiere kijk op het leven, ik weet nu weer zeker waarom ik dit doe!
En daar ben ik trots op!
We gaan weer door, in mijn nieuwe hardloop out-fit, met mijn frisse look door Beauty & Me Oosterhout en met mijn nieuwe sportmaatjes Kettlebell, Resistance tube en sportmatje van de Decathlon Breda!
Wendy wordt begeleid door Eric de Jong van EDJ Sports en dit wordt mede mogelijk gemaakt door een aantal sportieve partners. Neem contact met ons op als je hierin wat zou willen betekenen. De Afvalrace West-Brabant is te volgen via Facebook en de sites van Breda & Roosendaal Nieuws.
